Ik ken het boek al sinds mijn vroege jeugd, Kuifje en de geheimzinnige ster. Nooit heb ik het een echt sterke aflevering gevonden, al zitten er een paar aardige passages in, zoals die op de steeds heter wordende straat en in de sterrenwacht, met die eigenaardige geleerden en de uitvergroting van een spin. Maar het deel dat het hoogtepunt had moeten zijn, op de rots in de Noordelijke IJszee, vind ik zwak. Dat begint met het kokende water aan de oevers, waar de stenen daarentegen al helemaal zijn afgekoeld. Daarna zijn er, om dat goed te maken, alleen wat kleine aanvaringen met planten en dieren die Kuifje zelf heeft meegenomen en die in minder dan geen tijd zijn uitgegroeid tot gigantische proporties. Dat effect heeft de rots uit de ruimte op levende natuur. Tot slot begint de ster te zinken, Kuifje ontsnapt ternauwernood en het is klaar, geen sterk verhaal.

Maar nu pas, na al die jaren, valt het me zomaar ineens op dat Kuifje en Bobby zijn ontsnapt aan de uitvergrotende invloed van de ster. Zij zijn geen centimeter gegroeid, terwijl de confrontatie met het piepkleine schip het werkelijke hoogtepunt moet zijn, waarna kuifje door de IJszee terug naar land waadt, dood en verderf zaaiend iedere keer dat hij zijn geweldige platvoeten neerzet.