Zondag 8 april. Lange duurloop. Nog 14 dagen tot de marathon van Londen.

Drie kilometer voor het einde voel ik mijn krachten wegstromen. Ik heb het idee dat het tempo inzakt en dat ik me over de meet moet gaan slepen. Maar als mijn horloge de kilometertijd doorgeeft blijk ik zelfs te snel te lopen. Dat valt mee.

Het is vreselijk warm geweest tijdens mijn loop. Die voerde alweer langs de vecht, maar nu waaide het nauwelijks en heb ik twee uur in de volle zon gelopen. Bovendien maak ik met deze laatste paar kilometers de 140 vol voor deze week. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik die aantik.

Als ik dan eindelijk mijn laatste kilometer van deze week heb volgemaakt, toch weer sneller dan de op één na laatste, staan een paar buren voor hun deur te praten. Ik ga binnen even snel wat water en sportdrank halen, dan sluit ik me bij hen aan.

De afgelopen dagen bleven de donaties uit de straat binnen stromen. Nog tijdens mijn loop van vandaag zijn er twee bijgekomen. Ik ben overweldigd door hun bijdragen.

Natuurlijk zien zij me, zoals nu, steeds weer op pad gaan en terugkomen, de ene keer wat meer uitgeput dan de andere. Maar dat maakt geld geven toch nog steeds allerminst vanzelfsprekend. En terwijl ik sta uit te puffen en te zweten steken ze me nog een hart onder de riem ook.

Superburen!

Maar dit schept natuurlijk wel verplichtingen. Nu moet ik die 2:55 helemaal halen, anders kan ik maar beter verhuizen.