In detectives komt het nog vaker voor dan in mijn normale leven, vrouwen die door hun man geslagen worden. Die mannen zijn dan vaak op macht beluste individuen die eens goed op hun nummer moeten worden gezet. Soms zijn ze niet ook nog de moordenaar, maar hun verdiende loon ontlopen ze zelden. Het patroon is steeds hetzelfde. De vrouw is aardig, meegaand en gaat niet bij hem weg omdat hij toch van haar houdt en achteraf altijd spijt heeft, haar bloemen brengt en belooft dat het nooit weer zal gebeuren. De vrouw moet er dan bewust van worden gemaakt dat hij het niet meent en dat het niet op zal houden. Ze moet bij hem weg.

Dat is lekker overzichtelijk. Die mannen worden gedurende het verhaal ook lekker zwart gemaakt. Maar wat nou als hij het wel degelijk meent? Wat nou als hij zich werkelijk schaamt en door de grond wil zakken omdat hij degene pijn heeft gedaan van wie hij houdt, met wie hij verder wil? Wat als ook de man in het verhaal een menselijk gezicht krijgt? Dan staat kwaad ineens niet meer simpel tegenover goed. Dan moet ook de goede kant een menselijk gezicht krijgen in de relatie en een inbreng in wat er gebeurt. Dan moet de vrouw eerst iets doen voordat hij gaat slaan, iets wat hem buiten zinnen brengt.

Wie weet zeurt ze hem wel voortdurend en alle dagen aan zijn hoofd over kleine dingen. Daar kan hij natuurlijk mee leven, het zijn toch immers maar kleine dingen. Maar tien tegen een dat ze veel sneller argumenten vindt en dat ze hem met haar argumenten en feiten bekogelt, waarna hij niet weet wat hij zeggen moet. Datzelfde zal ze doen als ze het over belangrijke zaken hebben, zoals hun relatie en hun liefde. Ze praten, maken ruzie, maar alleen over dingen die zij aansnijdt. Altijd moet hij zich verdedigen en nooit krijgt hij de kans om zijn eigen irritaties aan te kaarten. Hij krijgt zelfs nauwelijks de kans om zijn eigen irritaties te krijgen, want zij is z’n grootste irritatie, zoals ze hem er helemaal onder houdt, zoals ze hem nooit laat zeggen wat hij denkt, wat hij voelt, zoals ze hem nooit met rust laat, nooit in zijn waarde.

Dat kan werkelijk te ver gaan en dan kan hij alleen nog maar slaan, niet bij machte om een andere manier te bedenken om tot haar door te dringen. Dat is precies wat hij zo vreselijk graag wil, tot haar doordringen en van haar houden. Maar hij slaat haar en doet haar pijn. Hij kan wel door de grond zakken van schaamte, wil het goedmaken, belooft dat het nooit meer zal gebeuren. Hij geeft zich bloot en is kwetsbaar, maar zij zal hem geen respijt geven. Het begint gewoon weer van voor af aan.

Wat dan?

Jammer genoeg hoeft de vrouw in dit scenario evenmin kwaadaardig te zijn als haar man in het andere. Dat had het lekker overzichtelijk gehouden.