Nu wil ik het even hebben over Arthur Japin, waarvan ik twee boeken heb gelezen. De zwarte met het witte hart vond ik een schitterend boek, in alle opzichten. Maar dat boek ben ik gaan lezen naar aanleiding van het veelgeprezen Een schitterend gebrek. Ook daarover was ik in het begin enthousiast. Deze man kan schrijven, dacht ik. Deze man sleept je mee met zijn taal. En de man sleepte me inderdaad mee, recht naar het einde dat verschrikkelijk tegenviel. Aan het slot wil de lezer nog eens flink geraakt worden, zeker na zo’n boek vol hoogstaande emoties, en dus had Japin de eindscène vol aan moeten zetten, met allerlei kleine gebeurtenissen die ieder voor zich de gewenste emoties oproepen en daarmee het geheel versterken en tot een explosie brengen. Maar aan het eind van Een schitterend gebrek gebeurt alleen plichtmatig wat er gebeuren moet. Er knalt helemaal niets. Het boek flubbert leeg.

Het einde van Een schitterend gebrek heeft Arthur Japin afgeraffeld, op basis van de informatie die ik heb kan ik niet anders oordelen. Dat is jammer, want ik denk wel dat Arthur Japin (spreek uit Japin) een spetterend einde had kunnen schrijven, als hij de uitdaging was aangegaan. Misschien moet hij zich er nog eens toe zetten.

Ik op mijn beurt zeur verder niet. Het boek heeft me tenminste De zwarte met het witte hart opgeleverd en daarvoor ben ik het dankbaar.