Zonet heb ik The Straight Story van David Lynch gekeken. Dat was prettig. Het is een prettige film. Hij gaat in een rechte lijn, inderdaad, met alleen maar zijweggetjes. Soms is hij net iets over de top, zoals bij de samengebonden takjes van het meisje dat terug naar haar ouders gaat, maar in ieder geval wordt er niets te veel in gezegd. Aan het einde denk je nog van wat zal die broer nu gaan zeggen? En dan zegt hij niets en besef je dat het goed is. Dat is een waardig einde, een einde waar de hoofdpersoon je langzaam maar zeker naar toe heeft getrokken met zijn grasmaaier, zijn stokken, zijn grijze baard, zijn ogen en zijn praatjes. Die man had gelijk om met vertrouwen op pad te gaan, want iedereen is vereerd hem te helpen. En hij verdient het nog ook. Hij dwingt het zelfs af, zonder dat hij voor mij als kijker vervelend wordt, wat ergens achter dit alles een geweldige prestatie doet vermoeden. Daarvoor eer ik David Lynch, hij heeft het hem toch weer gelapt. Nu op een heel andere manier dan de vorige keren, daarin geef ik iedereen gelijk.