Zojuist heb ik Ran gezien.

Wat een grootse tragedie! Hoe prachtig tot in elk detail vormgegeven! Een indrukwekkende film! En hoe duidelijk dat hier twee mannen voor ons staan, Shakespeare en Kurosawa, grootmeesters die hun genre tot in perfectie beheersen. Al in Throne of Blood is te zien dat die combinatie goud in zich draagt. In Ran stroomt het overvloedig, als een weldadig bad.

In Ran is Kurosawa een reus. Een reus die op de schouders staat van een reus die op zijn beurt weer op schouders staat van reuzen uit de oudheid die wie weet waar op staan, die opdoemen uit de mist. Ran is een toren.