Toen ik er langs liep zag ik het. Op het beton naast de brug stond groot geschreven:

Pauper die…

GIELIE

28 feb ’89

sukkeltje

Het was met bravoure aangebracht. Het woord ‘gielie’ was veel groter dan de rest. Het besloeg de hele breedte van ‘Pauper die…’. De tekenaar had er ook meer aandacht aan besteed. Er waren zelfs zwarte lijnen om het wit van de letters getrokken, waardoor er een tweekleurendruk was ontstaan. Onder het woord stond een mooie gekrulde streep, met nog twee kleine verticale streepjes er doorheen. Heel frivool. De tekst was zonder twijfel met voorbedachte rade geschreven. Zelfs het onderschrift, ’28 feb ’89’, was er zorgvuldig onder gezet, zonder fouten en keurig in proportie. Alleen ‘sukkeltje’ was uit de losse pols neergespoten. Bovendien was bij dat woord minder verf gebruikt voor de lijnen, waardoor ze een fractie minder duidelijk waren. Het kon zelfs zijn dat ‘sukkeltje’ door een tweede persoon was gezet, die dan wel een collega spuiter moest zijn geweest, want ook het commentaar was met vaste spuitbus aangebracht. Maar een collega zou zoiets denigrerends waarschijnlijk niet schrijven, dus wellicht was het toch een handtekening, hoewel er veel onverschillig zelfvertrouwen nodig is om jezelf sukkeltje te noemen, of vrolijke zelfkennis, al even dun gezaaid.

In ieder geval had de schrijver zijn tijd genomen voor het tekenen van deze groep letters en dus moest het iets betekenen, daarvan was ik overtuigd. Zoiets doe je niet voor niets. Maar hoe ik ook zocht, hoe ik ook keek, hoe ik ook puzzelde, ik kreeg geen flauw idee wat die betekenis zou moeten zijn. Gielie kon een vreemde naam zijn, maar daar had ik geen andere aanwijzing voor dan de mogelijkheid. Pauper kon iets te maken hebben met het woord ‘verpauperen’. Maar zelfs met die twee aannames in de hand kon ik er geen eenduidige betekenis op plakken. Het zou daarmee iets willen zeggen als ‘Zuig leeg die Gielie’, maar de drie puntjes achter ‘die’ stonden dat in de weg. En waarom zou je achter zo’n tekst ’28 feb ’89’ zetten, alsof het een jubileum is, of een soort herdenking, terwijl het leegzuigen van Gielie nog moet gebeuren. Eigenlijk moest ik zelfs toegeven dat ik niet eens zeker wist of er tussen ‘pauper’ en ‘die’ daadwerkelijk een spatie stond. Het was best mogelijk dat ik die spatie er zelf tussen had bedacht, waardoor er in de spreuk een woord stond dat ik kende, die, en het ineens Nederlands werd dat ik niet begreep. Stond er ‘pauperdie… gielie’, dan had ik geen enkel houvast meer, behalve het duidelijk Nederlandse ‘sukkeltje’, dat er misschien helemaal niet bij hoorde. Wie weet zat ik voor niets met een hoofd vol vraagtekens en stond er iets in een vreemde taal. Als het Creools was, dan begrijp ik best dat ik het niet begreep, maar ik weet nog steeds niet wat er stond.

Ik begrijp er niets van.