Het was weer even ouderwets rock en rollen bij het concert van Claw Boys Claw. De energie spatte onbezorgd van het podium en het publiek greep de gelegenheid dankbaar aan om het dak er af te gooien. Als afsluiter moest de band een rustig slaapliedje zingen, anders waren ze niet weggekomen zonder dat de tent was afgebroken.

Peter te Bos was dikker geworden en de bas werd niet meer bespeeld door een vrouw, maar verder was er weinig veranderd. Waarschijnlijk waren het zelfs dezelfde mensen als vroeger die er naar waren komen kijken. Vanaf het balkon telden we de kale hoofden, waarbij we vrolijk dachten aan de fietsstoeltjes die we hadden gezien in de fietsenmassa buiten. En na het concert konden we niet alleen dames- en heren-t-shirts kopen, maar ook kindermaatjes. In uitstekende kwaliteit, want zelfs daarin was de band met ons meegegroeid. We kunnen het betalen nu.

Hoe volkomen anders ging het er aan toe bij het vorige concert dat ik bijwoonde, het eerste optreden van Momus in Nederland. De afgelopen jaren had een vriend me veel over hem verteld, maar nooit was ik er achter gekomen wat ik precies aan hem had. Tot die vriend hem naar Nederland haalde, naar een klein theater in Utrecht, waar we met een man of veertig naar hem luisterden.

Een donkere zaal, een leeg podium in het midden. Daar kwam hij op door het gordijn, een slonzige verschijning met een lapje voor zijn oog en een gele deken over zijn hoofd getrokken. Hij zong een langzaam en lijzig lied, op muziek die niet werd gemaakt maar gewoon speelde. Na zijn lied zonk hij door zijn knieën, deed hij handen om zijn hoofd en bleef zo een tijdlang zitten. “Nee toch”, dacht ik, “het is toch niet iemand die zichzelf serieus neemt en dat wij daar dan een uur of langer naar moeten luisteren. Het zal toch niet!”, waarmee ik mooi illustreerde dat je niet op eerste indrukken af moet gaan.

Momus vulde de tijd en de zaal met zijn stem en zijn mimiek, waarmee hij elk woord van elk lied begeleidde en waarvoor hij alle ruimte benutte die hem in de halflege zaal gegeven was, een combinatie die het handjevol mensen dat op het concert was afgekomen met gemak betoverde. En achteraf geen t-shirts in kindermaten, maar een stel jonge Duitsers dat helemaal naar Nederland was gekomen om hem te ontmoeten en om hem zijn eerste LP, echt vinyl, te laten signeren.

Geen gedrang ook bij de garderobe, wat wel zo handig was.