In Over de overeenstemming van de evangelisten pluist Augustinus zonder uitzondering elk onderdeeltje van het nieuwe testament na, en iedere keer levert hij weer het sluitende bewijs dat er geen enkele tegenspraak bestaat tussen de vier evangelisten. Hij wordt daarbij gedwongen om al zijn retorische kunsten uit de kast trekken, alleen zo blijft hij zijn tegenstanders de baas. Dat levert regelmatig retorische juweeltjes op, waarmee het Augustinus lukt om zijn opponenten vanuit een verloren positie met vanzelfsprekendheid aan de kant te schuiven als domoren of als vijanden van de Waarheid.

We kunnen ons voorstellen wat voor impact zijn argumenten hadden op de gelovigen en twijfelaars van 1500 jaar geleden. Daardoor geeft zijn schrijven een geweldig historisch perspectief voor iedereen die is geïnteresseerd in het scharnierpunt tussen heidendom en christendom. Maar wie dit boek wil betrekken op het heden heeft het een stuk moeilijker. De moderne lezer staat mijlenver af van Augustinus’ letterlijke lezing van de Schrift, bovendien heeft de bijbelexegese sinds de vijfde eeuw een lange weg afgelegd.

Toch spitsen we de oren als Augustinus het woord neemt. We luisteren naar de meester als hij ons met zijn virtuoze argumentaties probeert te overtuigen. En zo worden we in deze tekst getrakteerd op een extra dimensie van het evangelie. De kerkvader verleidt ons over de eeuwen heen om er met nieuwe ogen naar te kijken.