Mijn uitvaart heb ik al helemaal beraamd. Het liefst word ik verbrand. Op zich is daar niets bijzonders aan, maar toch is het niet helemaal gangbaar wat ik wil. Het gangbare is namelijk gespeend van elk soort drama. Dat drama wordt in de crematoria alleen nog een beetje nagespeeld, door de kist langzaam te laten zakken en er dan een luik boven te sluiten. Dat symboliseert het afscheid, maar het is natuurlijk vreselijke nepperij. De dierbaren worden belazerd waar ze bij staan, en het ergste is dat ze er zelf de opdracht toe hebben gegeven. Ze weten heus wel dat het lijk, terwijl zij aan de koffie gaan en de condoleances in ontvangst nemen, door volkomen onverschillige mensen naar de oven wordt gebracht, onbekenden stoken het vuur op, schuiven de kist erin.

Laat mijn mensen me dan in ieder geval zelf naar die oven brengen; het liefst kijken ze toe hoe mijn schedel voor een laatste keer opgloeit. Nog liever deden ze het op een grote brandstapel, een uitslaand houtvuur dat vrijuit mag branden en likken aan de avondlucht, met mijn lijk in het gloeiende centrum. Alleen is zulks hier te lande ten strengste verboden, stel je voor dat iedereen zoiets zou willen.

Ze mogen me ook gerust begraven, maar dan wel zonder kist. Zo’n ding houdt mij alleen maar weg van mijn verderf. Het is intenser als de wormen direct bij me kunnen, in plaats van dat ik daar alleen een beetje lig te verdrogen. Daar is geen lol aan. Dus leg me direct op de aarde in mijn goeie pak. En dan moeten ze ook nog de aarde op me gooien, tot ik er helemaal onder lig. Dat hoort er nou eenmaal bij.

Niet dat ze zulke dingen gaan doen als ik eenmaal dood ben. Ze zullen heus niet gaan staan dringen voor het kijkgat als de vlammen me verteren, en ze gaan ook heus niet de moeite doen om een begrafenisondernemer ervan te overtuigen dat alle poespas niet nodig is, dat ze genoeg hebben aan een gat in de grond, de rest regelen ze zelf. Dus zullen ze gewoon de zaal verlaten terwijl mijn kist statig naar beneden zakt. Ze zullen zeker verdriet hebben, ze zullen echt huilen en er zullen toespraken zijn, voor een redelijk gevulde zaal. Met een beetje geluk drinken ze naderhand een stevig glas met elkaar. Meer kan ik niet van ze verwachten.

Zelf zou ik het grondiger aanpakken als ik om mezelf moest rouwen. En omdat ikzelf mijn eigen meest naaste verwante ben, mag ik, als ik er bij mag zijn, ook zelf bepalen hoe mijn uitvaart eruit komt te zien. Ik kies voor het vuur, want ik houd van fikkie stoken. En ik wil dat vuur natuurlijk ook echt met eigen ogen zien, dus zal ik mijn eigen kist in de oven schuiven, eigenhandig het vuur opstoken met de daarvoor bestemde knop, en dan kijken hoe ik verbrand, liefst in gezelschap van mijn vriendin en misschien met nog één of twee van mijn dappersten. Daar zullen we smartelijk huilen om wat we hebben verloren en zo nemen we werkelijk afscheid, een laatste saluut voor mij alleen. Waarna we teruggaan naar familie en vrienden, die intussen met koffie en zompige cake wachten op onze terugkomst uit de catacomben.

Daar vallen we anderen in de armen en huilen nog maar een keer, en beginnen ook weer te lachen. Als afsluiting storten we ons allemaal gezamenlijk in de wake, die niet voorbij is voor het krieken van de dag. Daarom is het misschien handig als ik in de zomer sterf, dan kunnen we het zorgeloos buiten vieren. We maken er een feestje van, we vieren dat iemand heeft geleefd en dat het fijn is dat hij er was. Misschien vieren we ook een beetje dat we zelf nog niet dood zijn. En als waardige afsluiting van een intense week voorbereiden, plannen, janken, lachen, foto’s uitzoeken, kaartjes maken, toespraken schrijven en heel veel praten met mensen die we nog nooit van zo dichtbij hebben meegemaakt, drinken we nog een glas wodka in de eerste stralen van de opkomende zon.

Laat ons plezier maken, dat is veruit het beste! Alleen ben ik natuurlijk helemaal niet uitgenodigd op mijn eigen uitvaart, dat zou er een volkomen zinloze exercitie van maken. En ik kijk ook niet van boven op hen neer, het afschudden van dat naïeve geloof was het begin van mijn onafhankelijke denken. Dus ze zoeken maar helemaal zelf uit hoe ze me kwijtraken. Ze doen maar hoe het ze het beste uitkomt.