Donderdag 1 maart. Duurloop. Nog 52 dagen tot de marathon van Londen.

Als ik het koninginnerondje in het Maximapark op kom, loopt er precies een renner voorbij die ongeveer even snel gaat als ik. Niets is zo stimulerend als dat! Dus wordt mijn pas nog verender en mijn afzet krachtiger.

Hij loopt een tiental meter voor me en ik kan zijn pas dus uitgebreid bekijken en vergelijken met die van mij. Ik heb een iets hogere frequentie dan hij. Hij komt net wat meer met zijn hak op de grond dan ik, maar hij heeft wel erg lichte schoenen. Hij loopt makkelijk en helemaal niet verkeerd. En al snel heeft hij me in de smiezen, dat zie ik aan hoe hij soms zo onopvallend mogelijk half omkijkt.

Zelf loop ik op een heel comfortabel tempo. Op advies van Geurt in eigen persoon heb ik de testloop gelaten voor wat hij is. Er staat niet alleen te veel wind, maar het is ook te koud om zo snel te gaan. Bovendien loop ik volgende week de City Pier City in Den Haag, dus dan doe ik al een snelle halve marathon.

Ik zou dan ook met gemak kunnen versnellen, maar ik laat de loper nog even bungelen. Als ik hem inhaal wil ik hem ook wel echt voorbij lopen, want eigenlijk heb ik niet zo’n zin om een praatje met hem te gaan maken. Tenzij hij er echt een wedstrijd van wil maken.

Maar net als ik me opmaak om eens lekker uit te halen, slaat hij linksaf een sportpark in. De flauwerd!

Even verderop richt ik mijn aandacht dan maar op een zwerm spreeuwen. Ik ben mateloos gefascineerd door de typische kronkel- en zwenkbewegingen die de beestjes samen maken, maar ik wil mijn lopen er ook weer niet voor onderbreken. Daar is het te koud voor, dus loop ik eerst half en later vrijwel helemaal omgedraaid, om de vogels in de gaten te kunnen houden.

En als ik zo achter me loop te kijken, merk ik de loper op die me achterop komt en die net iets sneller lijkt te lopen dan ik. Het zou zomaar dezelfde loper kunnen zijn van net, die weer uit zijn sportpark vandaan is gekropen! Helemaal zeker kan ik daar niet van zijn, maar in ieder geval concentreer ik me weer op mijn lopen. Want wie het ook is, ik ben niet van plan om het hem makkelijk te maken mij in te halen.

In de kilometer die daar op volgt heb ik steeds het idee dat hij me op de hielen zit en ik verwacht elk moment dat hij me gaat inhalen. Maar als ik dan eindelijk een bocht bereik waarin ik op mijn beurt onopvallend achterom kan kijken, blijkt de afstand tussen ons groter te zijn geworden. Dat geeft de burger moed.

Maar helemaal afschudden kan ik hem ook niet in het tempo waarin ik loop. Dus als ik een viaduct onderdoor ga en voor even uit zijn gezichtsveld raak, doe ik er een schepje bovenop. Eerst lekker met wind mee en daarna met volle wind tegen. Dat moet hem toch op grotere achterstand zetten.

Maar als ik de laatste kilometer van het rondje inga en ik opnieuw achter me kijk, lijkt hij nog steeds op een driehonderd meter van me vandaan te lopen en heb ik dus hoogstens honderd meter op hem gewonnen. Moreel lijkt er voorlopig nog geen winnaar aan te wijzen.

De laatste halve kilometer van het rondje op het Lint gaat vol tegen de wind in, dus doe ik nog eens mijn best. Maar als ik nog eens omkijk om de afstand te meten, loopt er ineens iemand een tiental meter achter me! Gelukkig is het niet dezelfde, want deze heeft een oranje jack aan terwijl de ander donker gekleed was. Maar dat wil niet zeggen dat deze jongen me wel zomaar mag inhalen!

Dus knal ik weer tegen de wind in om het hem zo moeilijk mogelijk te maken. Ik sla af van het Lint richting het Castellum, het plastieken Romeinse fort. En hij komt me achterna, dus misschien wordt het dan toch nog spannend. Maar dan zie ik dat hij even later net een andere richting op gaat dan ik en loop ik helemaal alleen naar huis.