Woensdag 7 maart. Rustdag. Nog 46 dagen tot de marathon van Londen.

Er zijn intussen meer dan 50 dagen voorbijgegaan sinds mijn eerste blogpost over mijn training. En in de tussentijd heb ik ruim 750 kilometer afgelegd. Daarmee heb ik aan mijn techniek en mijn duurvermogen gewerkt. Ik heb een aantal pieken en wat dalen gekend. Ik heb zon, regen, wind, sneeuw en kou getrotseerd. Ik heb kortom hard gewerkt en het kan gewoon bijna niet anders of ik ben in de tussentijd een beter loper geworden.

Ook schrijf ik er elke dag over, en ik hoop dat jullie mijn posts leuk vinden. Alleen waar doe ik dit allemaal voor? Natuurlijk om op de marathon een goede tijd te lopen. Maar zeker ook voor het goede doel waar ik voor loop, GOAL for the Gambia.

Maar dan blijft de vraag waarom ik dit specifieke doel sponsor, want er zijn heel veel doelen waar je voor kunt lopen. Eindeloos veel goede doelen zelfs. En ik moet toegeven dat het voor een groot deel toeval is dat me nu inzet voor een aantal kinderen in Gambia.

Ik kreeg de kans om de marathon van Londen te lopen van een vriendin van me die vrijwilliger is voor GOAL for the Gambia. En toen ik van haar hoorde wat deze organisatie daar doet en hoe hard de vrijwilligers en vooral de lokale medewerkers zich inzetten om kinderen een veel betere kans te geven in het leven, toen wilde ik me daar best voor inzetten.

Als basisvoorziening ondersteunen ze bijvoorbeeld een kliniek die zo’n 10.000 mensen bedient en die voorheen zonder gediplomeerde mensen werkte, geen geneesmiddelen had en geen uitrusting voor eerste hulp. Nu is dat er allemaal wel en is de situatie dus voor heel veel mensen stukken verbeterd. Gezondheid is de basis van alles, en die is een stuk verbeterd door de kliniek.

Maar de mensen willen vanzelfsprekend ook nog iets doen met hun gezondheid. Ze willen een beter leven, ze willen leren, ze willen kansen creëren, in staat worden om verder te komen in het leven. En daar zijn scholen voor nodig.

Die vriendin van me raakte betrokken toen ze een school in Gambia bezocht waar kinderen in de meest smerige omstandigheden naar de wc moesten. Daar kon ze wat aan doen door zich in te zetten voor GOAL. Ze hebben er dan ook een eigen kleuterschool gesticht, de Bantangba Nursery School, en ze sponsoren nog vijf andere scholen.

Daarnaast ondersteunen ze meer dan 300 kinderen van allerlei leeftijden, zodat die naar school kunnen. Vijf pond per maand zorgt er al voor dat zo’n kind onderwijs krijgt. Daarvan wordt het schoolgeld betaald, het schooluniform, boeken, een boekentas en, niet onbelangrijk maar wel onbetaalbaar, een paar schoolschoenen.

Zo zijn er nog meer initiatieven die direct ten goede komen aan de mensen. En er blijft geen cent aan enige strijkstok hangen. Want juist doordat het zo’n kleine organisatie is kunnen ze precies laten zien waar het geld naartoe gaat en hoe het wordt besteed. En dus weet ik zeker dat het geld dat ik ophaal niet opgaat aan reisjes naar Gambia van de vrijwilligers. Die gaan er wel regelmatig op bezoek, maar dat betalen ze uit eigen zak. Het geld zorgt er direct voor dat een heel groot aantal mensen het beter krijgt.

Daarnaast is het een geruststelling dat ze niet met grote aantallen Westerse vrijwilligers naar Afrika trekken om de mensen aldaar te vertellen wat ze moeten doen. Want dat weten die mensen zelf wel het beste, daar hebben ze geen wijsneuzerige Europeanen voor nodig. Er worden lokale mensen in dienst genomen en opgeleid. Zo behandel je ze als partners en krijg je tegelijk niet van die rare situaties als de laatste tijd in het nieuws zijn geweest met hulporganisaties.

Maar dat zijn allemaal argumenten van het hoofd. Fijn om te hebben, maar niet iets om voor te gaan rennen. Wat me werkelijk over de streep trok waren de berichten die ik kreeg via facebook, vanuit de scholen zelf. De kinderen maakten spandoeken voor me en gingen ermee op de foto. En die foto’s stalen mijn hart op een grandioze manier. En niet alleen omdat het over mij ging.

En dan is er nog Pa Mondou Bojang, een 19 jarige jongen die ook bij wil dragen aan de gemeenschap en die je op de foto ziet bovenin deze post.

Pa Mondou wilde bij de Brufut marathon 22 kilometer rennen, om geld in te zamelen voor GOAL. Maar hij werd per ongeluk ingeschreven bij de 10 kilometer. Ik heb hem direct gesponsord, want ook al kon hij minder lopen dan de bedoeling was, hij verdient het sponsorgeld als hij iets wil doen voor de jongere kinderen, die daardoor dezelfde kansen kunnen krijgen als hij.

Bovendien volg ik graag zijn voorbeeld en loop hard voor GOAL for the Gambia. En willen jullie hem en zijn kleinere landgenoten dan sponsoren? Dan ga ik verder met het schrijven van stukjes over rennen, want er komen ongetwijfeld nog spannende dagen aan waar veel over te vertellen valt.

Alvast bedankt!