Vrijdag 6 april. Duurloop. Nog 16 dagen tot de marathon van Londen.

‘En? Nog gereden?’ Zo luidt een bericht van Miriam dat op me wacht als ik thuiskom van een soepel rondje rennen in schitterend weer.

Vanmiddag na het werk heb ik de paarden verzorgd, wat inhoudt dat ik anderhalve kruiwagen mest afvoer, dat ik een badkuip vol water pomp, kuil in de netten doe en dat ik de paarden hun voer geef. En op vrijdagmiddag als de zon schijnt is dat ook een perfecte gelegenheid om even met Sprettur het bos in te gaan.

Voor mij is het ontspannend, en Sprettur heeft zijn lichaamsbeweging weer gehad. Bovendien zijn we zo op een leuke manier samen bezig, wat goed is voor onze teambuilding.

Maar ik moet ook nog anderhalf uur rennen vanavond. En als ik dan eerst nog ga rijden, duurt het zeker tot 10 uur voor ik eindelijk kan eten en ben ik pas om twaalf uur klaar met al mijn taken voor vandaag. Dat is te veel voor een dag die zo heel vroeg begon. Daar heb ik gewoon geen zin in.

Dus verwaarloos ik Sprettur en laat ik hem grazen, al heb ik een stukje appel voor hem als ik aankom en kroel ik hem regelmatig als hij in de buurt komt.

‘Niet gereden’, moet ik dan ook terugsturen, wat teleurstellend is voor Miriam. Die had gisteren het eventuele ritje van vandaag al in de week gelegd door me te berichten dat ze Sprettur had beloofd dat ik vandaag met hem het bos in zou gaan. ‘Zijn oogjes begonnen te glimmen’, schreef ze er nog achteraan.

Maar ze moet niets beloven wat ze niet zelf waar kan maken, daar zijn Sprettur en ik het roerend over eens met elkaar. Toch wordt het ook voor hem tijd dat die marathontraining eindelijk voorbij is. Dan heb ik tenminste weer tijd om eens flink met hem door het bos te crossen.