Donderdag 5 april. Intervaltraining. Nog 17 dagen tot de marathon van Londen.

Ik begin te verlangen naar het einde van al deze trainingsarbeid. Vandaag zie ik er echt tegenop om de straat op te gaan en vier keer drie kilometer te rennen. Daar had ik tot nu toe nog geen last van.

Misschien komt het doordat ik het gevoel heb dat ik niet meer zo heel veel kan doen aan mijn conditie of kracht. Het gaat nu niet meer om opbouwen. Het gaat alleen nog maar om puntjes zetten op de i en om het bijhouden van wat ik al kan. Er zijn geen momenten meer waaruit ik grote voldoening haal of waarop ik grote ontdekkingen doe.

Maar het kan ook komen doordat ik de laatste maanden vrijwel geen dag vrij heb gehad en dat ik er nu toch echt wel moe van begin te worden. De training loopt op zijn laatste benen en vooral psychisch begin ik het zwaar te vinden.

Ik houd me er maar aan vast dat ik al over iets meer dan een week kan gaan afbouwen. Dus doe ik mijn nieuwe wedstrijdbroek aan, die ik net heb gekocht en waarin ik gelletjes kwijt kan, en ik stap de straat op.

Het inlopen rek ik nog wat, maar uiteindelijk besluit ik dat het er toch van moet komen. Ik versnel naar het gewenste tempo van 3:45 per kilometer en dat probeer ik vol te houden.

Twee keer drie kilometer heb ik daar moeite mee, want dan heb ik de wind pal tegen langs het kanaal. Maar in Maarssen mag ik omkeren, en op de weg terug hoef ik helemaal niet zoveel moeite te doen om op snelheid te blijven. In de laatste kilometer doe ik er nog een klein schepje bovenop.

Dat voelt dan toch wel weer heel erg lekker.

Al deze moeite doe ik voor GOAL for the Gambia, het project dat ik steun met mijn marathon. Je mag me gerust sponsoren.