Zondag 22 april. Race Day!

Op ongeveer tien kilometer rennen we Greenwich in. Ik herken de straten waar ik gisteren samen met Miriam ook heb gelopen. Als we nu rechts afslaan moet daar de Cutty Sark liggen. Ik heb me er altijd al op verheugd om daar omheen te lopen in de marathon.

Maar tegelijk houd ik het publiek in de gaten. Dat staat aan beide kanten rijen dik te juichen voor iedereen die voorbij komt. Ergens in die massa moet Miriam zich bevinden. Hadden we maar afgesproken aan welke kant ze zou gaan staan, nu moet ik om beurten links en naar rechts de massa afspeuren.

Dat blijf ik geconcentreerd doen, totdat ik haar enthousiast zie springen met haar armen omhoog. Ze is niet te missen! Ik zwaai en lach. Ik ben blij dat ik haar heb zien lachen en springen. Nu kan ik me weer helemaal richten op de race.

Maar in feite is het bijna onmogelijk om mijn aandacht erbij te houden. Al die mensen leiden me af van waar ik mee bezig ben. Er is zoveel om naar te kijken dat de kilometers zomaar ongemerkt voorbij gaan. Alleen helemaal in het begin staat het publiek niet schouder aan schouder. Vanaf een kilometer of 8 helemaal tot aan de finish staat het rijen dik lawaai te maken.

Hoe verder ik kom, hoe moeilijker het wordt om me ook maar ergens op te concentreren. Rond 13 mijl moeten Jo en Martin staan. Ik probeer ze te zoeken, maar ik merk dat mijn gedachten er niet bij zijn. Door het gejoel van de kant, de drukte op het parcours, de gebouwen en uitzichten, de warmte, door alles bij elkaar is het een overweldigende ervaring.

Ook de lopers om me heen dragen bij aan de sfeer. We proberen elkaar niet in de weg te lopen, en als het me bij een waterpunt even niet lukt om naar de kant te gaan voor een flesje, krijg ik er een van een medeloper. Die heeft er een extra aangenomen om weg te geven. Zelf kan ik het flesje weer doorgeven aan iemand anders. Zo houden we elkaar gehydrateerd.

Op 27 kilometer heb ik alweer afgesproken met Miriam. We zijn nu op Isle of Dogs, maar het lukt me niet meer om te zoeken. Gelukkig is ze er zomaar ineens. Ze staat voor de hekken en stopt me een fles sportdrank toe. Het gelletje dat ik ook had besteld valt bij de overdracht op de grond. Maar dat is niet erg, want er worden er ook uitgedeeld. Ik kom niets tekort.

Sowieso merk ik dat ik had moeten oefenen met die gelletjes. Ik raak buiten adem als ik ze inneem, omdat ik even niet kan ademen terwijl ik ze wegslik. Er moet ook nog water achteraan, dus loopt de ademachterstand sneller op dan ik had verwacht. Dat moet de volgende keer beter kunnen. Ook had ik moeten oefenen met het innemen van paracetamol. Beide keren dat ik twee van die pillen in mijn mond probeer te doen valt de tweede op de grond.

Tegen de tijd dat ik aankom bij mijl 23 ben ik ver opgebrand. Maar ik probeer toch weer in het publiek te kijken of ik daar Jo en Martin niet kan ontwaren, met hun zoontje Billy. Steeds dwalen mijn gedachten af, moet ik uitkijken waar ik loop, moet ik een flesje water aannemen, loopt er iemand in een vreemd pak voor me, haalt een toeschouwer vreemde toeren uit.

Maar net op het nippertje dringt het tot me door dat in de hoge schreeuw die ik al een paar seconden hoor de naam Sander valt te herkennen. Ik kijk achter me en daar zie ik Jo filmen en zwaaien tegelijk. Ik zwaai terug. Jammer genoeg is het te laat om de poster te zien die de kinderen van de Bantangba Nursery School hebben gemaakt.

Nog maar zes kilometer te gaan. Dat is vergelijkbaar met het kortste loopje dat ik thuis doe. Sowieso ben ik de resterende kilometers al een tijdje aan het afmeten aan de routes die ik thuis loop. Eerst was er 10 kilometer te gaan, over de spoorbrug en via het industrieterrein terug. Dan acht, over de Prins Clausbrug. Nu is het nog maar zes kilometer, het kleine rondje via de overzijde van het Amsterdam-Rijnkanaal. Nog vier kilometer, ik ben al ruimschoots op het fietspad aan de overkant. Nog drie, bijna bij de brug die me weer aan deze kant zal brengen. Zo vermengen mijn trainingskilometers zich met de chaos om me heen.

Ik loop in een roes. In de laatste kilometer wordt die bijna doorbroken door de kramp in mijn rechterkuit. Maar de mensen schreeuwen me voort. Ook zelf moedig ik mezelf aan. Nu niet meer opgeven, nu laat ik me niet meer tegenhouden, houd de controle. Dat werkt.

Het is zonde dat het publiek op het allerlaatste stuk het een beetje laat afweten. Ik probeer ze nog op te peppen door met mijn armen te zwaaien, maar ze reageren nauwelijks. Zeker op de tribunes vlak voor de finish is het rustig. Door de kramp kan ik ook niet meer sprinten om ze te enthousiasmeren.

Maar ik kan er niet bij stilstaan, want daar is de finish al. Dan mag ik de armen in de lucht steken, ik heb het gehaald! Ik mag gaan rusten, ik mag in de schaduw gaan lopen, ik hoef helemaal niets meer.

Eenmaal de lijn gepasseerd loop ik wat wankelend verder en verschillende mensen vragen of het goed met me gaat. Ja, het gaat goed met me. Er is niets aan de hand. Ik heb alleen een marathon gelopen in de hitte, meer is het niet.

Ik krijg een medaille, een tas met een finisher t-shirt en een fles drinken, waar ik dankbaar gebruik van maak. Het is prettig om zo rustig te lopen, de roes duurt voort. Ik zie een lange man onder een heuphoog hek doorkruipen, maar het lukt hem nauwelijks om door zijn knieën gaan, ook hij heeft net een marathon gelopen. We lachen en feliciteren elkaar met onze prestaties.

Ik praat nog even met een Fransman die ook last van de hitte heeft gehad. Hij komt uit het zuiden, zegt hij, dus hij is wel wat gewend. Maar niets kon ons voorbereiden op wat we vandaag hebben meegemaakt. Toch hebben we het gehaald! En het was fantastisch. We schudden elkaar de hand voordat ik doorloop naar de vrachtwagen waar ik mijn tas kan terugkrijgen. Ik ben de eerste die hem komt halen en dus word ik ook daar uitgebreid gefeliciteerd. Ik laat het maar wat graag over me heenkomen.

‘s Avonds, als alles echt voorbij is, bedenk ik me dat ik de Cutty Sark in het voorbijkomen helemaal niet heb gezien. Ik was met heel andere dingen bezig, en dus is het maar goed dat we gisteren al om die klipper heen zijn gelopen.

Bovendien is de marathon geen toeristische trip. Maar een trip is het zeker.