Dinsdag 1 mei. Kort rustig loopje. 9 dagen na de marathon van Londen.

Ik kon het niet laten. Terwijl ik mezelf nog zo had voorgenomen om twee weken volledige rust te nemen, zoals Geurt heeft bevolen.

Maar het weer is zo goed nu, ik ben lekker vroeg thuis en ik heb zo’n zin om te lopen. Een heel klein eindje van 6 kilometer kan toch geen kwaad? Bovendien kan ik dan direct mijn Londens finisher shirt uitproberen.

En wat loopt het fijn en soepel! Mijn hele lichaam veert mee op het ritme. Er is geen enkel pijntje dat me in de weg zit, ik zou nog veel harder kunnen lopen. Maar ik let er goed op dat mijn hartslag keurig in het groen blijft, en zelfs dan haal ik een zwaar hijgende jogger in alsof hij stilstaat.

Terwijl ik langs het kanaal loop laat ik nog even de beelden van de marathon voorbij komen. De massa’s lopers en juichende mensen. Afgelopen week heb ik de ervaring kunnen laten bezinken en tot nu toe blijft het goede gevoel overheersen. Het hele feest dat de marathon was had ik voor geen goud willen missen. Dat was een geweldige ervaring die ik me altijd zal blijven herinneren.

Bovendien heb ik goed gelopen, dat besef ik me ook terdege. Onder de omstandigheden had ik het nauwelijks beter kunnen doen. De klap van de hitte heb ik goed kunnen opvangen en dat kon ik alleen doordat ik zo goed getraind had. Daardoor ging ik niet volledig stuk op de laatste kilometers, wat veel andere mensen wel is overkomen.

Maar nu ik weer voel hoe soepel mijn lichaam zich beweegt moet ik toch ook keihard bekennen dat de teleurstelling over de tijd net zo werkelijk is als de voldoening over het evenement. En die tijd staat keihard overal genoteerd: 3:04:03. Onder de omstandigheden misschien een fantastische tijd, maar wel bijna zeven minuten langzamer dan mijn tijd in Rotterdam vorig jaar. Terwijl ik veel beter in vorm ben dan toen.

En dat steekt!

Er zit dus niets anders op dan doorgaan voor een betere tijd. Deze vorm moet ik de komende maanden vasthouden. Dus vanaf volgende week ga ik weer minstens vijf dagen in de week rennen. Mijn eerste wedstrijd, een 15 kilometer, staat alweer gepland op 3 juni. Dan verwacht ik te profiteren van de post marathon prestatiepiek en dus moet mijn persoonlijk record aan flarden gaan. Daarna staan er een paar tien kilometers gepland, waarbij ik minstens één keer onder de 37 minuten wil duiken.

En zo blijf ik rennen. Eerst nog vier of vijf keer in de week, gewoon omdat ik het leuk vind en voor het vormbehoud. Maar na de vakantie in juli ga ik de training weer intensiveren. Want dan ga ik weer vol in de aanloop naar de volgende marathon!

Daarbij moet ik me er overigens wel rekenschap van geven dat ik niet zo monomaan kan trainen als ik de afgelopen maanden heb gedaan. In de tussentijd wil ik namelijk ook verder komen met Sprettur. Ik wil onze band als team versterken, ik wil een beter ruiter worden, meer van hem en mezelf vragen, meer wedstrijden rijden in hogere proeven.

Dat betekent dat de looptraining regelmatig wordt onderbroken door wedstrijden, trainingen en lessen in tölt, draf, galop, sterkere achterhand, houding, binnenbeen, takt, drijven, niet met de teugels maar met de zit. Maar dat hoeft niet te resulteren in mindere prestaties. Er blijft genoeg tijd over om te rennen.

Ik ben al op zoek naar een goede marathon uit in het najaar. Eindhoven is een kansrijke kandidaat, maar het kan er ook zomaar een worden in Duitsland. In ieder geval wordt het een niet al te drukke marathon, waarbij ik hoop op rustig en aangenaam najaarsweer met een temperatuur van een graad of 14.

Dan gaat mijn PR van afgelopen jaar alsnog uit de boeken daar kun je op rekenen. En dan maak ik voor volgend jaar een afspraak met de marathon bij Myvatn op IJsland. Want er is meer dan genoeg leven na Londen!