Een man wil vooral met rust gelaten worden. Hij wil zijn dingen doen, naar zijn vrouw kijken en het meisje in haar zien. Hij wil met haar spelen.

Hoe hij met haar wil spelen hangt helemaal af van wat voor man hij is. Wil hij veel met haar spelen of maar soms. Wil hij met haar spelen alsof ze een pop is, alsof ze zijn kleine zusje is, een leeftijdsgenootje, een jaartje jonger, een jaartje ouder, wil hij met haar spelen alsof ze een grote zus is, of zou hij graag willen dat ze met hem speelt als was hij een pop. In al die categorieën komen mannen voor die hun vrouw slaan. Zelfs in alle lagen van de werkelijkheid, waarvan het schema met de verschillende keuzes slechts één model is, zitten mannen die hun vrouw slaan.

Nu moet ik toegeven dat een man die met zijn vrouw speelt als was ze een pop een veel waarschijnlijker verdachte is dan al die anderen. Zo’n man is op macht belust en zal eerder overgaan tot fysiek geweld, zo lijkt het. Maar we moeten er op letten dat we de metafoor niet door de werkelijkheid heen blijven zien. Een metafoor hoeft alleen zijn betekenis af te werpen. Het beeld dat die betekenis droeg moeten we vervolgens resoluut overboord gooien, anders verliezen we onze heldere blik op ons onderwerp. Het gaat in de werkelijkheid namelijk niet om poppen of leeftijdgenoten. Het gaat om mannen en vrouwen die een partner kiezen waarvan ze denken dat die bij hen past. De man heeft daarbij te maken met de vrouw, die recalcitrant is en niet blijkt te zijn wat hij had verwacht. Maar de vrouw heeft evengoed te maken met de man, die evengoed recalcitrant is en niet wat zij had verwacht. Ook zij heeft gekozen, ook zij zit met de gebakken peren. Het is niet meer dan vanzelfsprekend dat er een mythisch gevecht volgt.

Dat er veel mannen zijn die in dat gevecht regelmatig teruggrijpen op het uiterste redmiddel van het fysieke geweld, wil niet alleen iets zeggen over die mannen. Het geeft ons ook te denken over de verborgen aanvalskracht van de vrouw. We weten allemaal hoe vernietigend die kan zijn.