Een gegeven paard in de bek gestaard

Elk jaar is het weer hetzelfde. Je koopt een boek en tegen wil en dank krijg je er een boekje bij. Dit jaar was dat Zomerhitte, een creatie van Jan Wolkers. Jan Wolkers heeft al sinds lang niets meer gepubliceerd, maar vroeger heeft hij mooie boeken geschreven. Een paar van die boeken heb ik gelezen en met name Een roos van vlees heeft indruk op me gemaakt. Vooral vanwege de herinnering aan dat boek ben ik begonnen in dit nieuwe boekje.

Ik zal er niet omheen draaien, het boekje heeft me allerminst kunnen bekoren. Zomerhitte verdeed mijn tijd, het heeft ons niets te melden. Het is louter een vehikel om een vrouw wolkeriaans te beschrijven en uit de kleren te laten gaan, om wat zinloze kritiek op de maatschappij te geven die door een oude man niet meer wordt begrepen en om ons in het voorbijgaan een portie Texelse natuur te presenteren. Voor het maken van dit boek heeft de schrijver alleen een paar personages in een entourage bedacht, en bij volledig gebrek aan verhaal heeft hij er aan de haren een smokkelbende bijgesleept. Een akelige beschrijving van een uitgekrabd oog krijgen we op de koop toe. Maar dat schokt niet meer, zoals het bakken van de jonge muisjes in Een roos van vlees ons schokte. Dit boekje doet ons niets. Het roept alleen een vage en weemoedige herinnering op aan een schrijver.

Blijkbaar heeft Jan Wolkers niet voor niets zo lang geen boek gepubliceerd. Laten we dit niemendalletje dan ook maar snel vergeten, zodat alleen zijn vroegere heldendaden ons zullen bijblijven.