Het afgeraffelde spannende boek van 2005

Dit weekeinde heb ik het geschenk gelezen dat mij werd aangeboden door mijn boekverkoper ter gelegenheid van Juni – Maand van het Spannende Boek 2005. Het ging om Als broer en zus van René Appel.

We hebben hier te maken met een thriller, een genre dat aan heel wat regels moet voldoen, regels die regelmatig tot clichés verworden, iets wat me al aan het begin van het boekje goed duidelijk werd gemaakt. De clichés walmden me tegemoet toen ik het boekje opendeed, maar hoewel dat clichématige door het hele boekje aanwezig bleef, ontstond er in de loop van het verhaal toch ook iets dat intrigeerde. En hoe verder ik kwam, hoe duidelijker het werd dat me een interessante ontknoping te wachten stond. Ik las dus verder, en honderd van die dun beschreven pagina’s, daar ben ik toch zo doorheen.

Maar toen kwam die ontknoping en opeens zat ik in mijn onderbroek. Mijn broek was er tot op mijn enkels en misschien wel verder van afgezakt. Dit was meer cliché dan ik verdragen kon! De dader wordt gesnapt doordat hij zich in een val van de rechercheurs verspreekt. Alleen hij weet immers dat het vermoorde meisje helemaal geen mobiele telefoon bij zich had. Die had hij zelf in het kanaal gegooid. Hoeveel platter kun je het maken? Niet veel.

Ik vraag me nu heel sterk af of dit einde misschien is geboren uit de beperkte ruimte die een schrijver van zo’n geschenk tot zijn beschikking heeft. ‘Ojé, ik zit al op pagina 95, geen ruimte meer om het werk af te maken, er moet een einde komen, nu, wat voor einde dan ook.’ En dat is in dit geval desastreus uitgepakt. Jammer van het boekje.

Niet in de laatste plaats voor de schrijver zelf, maar zeker ook voor zijn publiek – en dit is eigenbelang – , hoop ik dat hij het er niet bij laat zitten en ons alsnog laat weten hoe het nu werkelijk afloopt met Fred, Lex en Marja. (Voor de insiders: Lex moet natuurlijk worden verdacht en bijna worden veroordeeld, zodat Fred ook nu weer voor de keus komt te staan, geeft hij zichzelf aan, of juist niet.)