Je begrijpt er niets van, de eerste tijd dat je 2046 zit te kijken. Zo helemaal zonder houvast verveelde ik me zelfs. Alleen de beelden hielden me bij de les en door die beelden werd ik langzaam gegrepen en ongemerkt was ik al een verhaal binnengevoerd, een verhaal dat ik nergens kon plaatsen behalve bij het verhaal zelf. Ik beleefde het. Maar dan ineens bleek ik in een ander verhaal te zitten, dat ik ook vast wilde houden maar dat me evengoed ontglipte. Op die manier flirtte de film met me en werd ik verleid door dat vervreemde spel waarin mensen elkaar ieder op hun eigen manier vinden, liefhebben en verliezen, achterblijven met zichzelf.