Voor ieder wezen is het een kwestie van leven of dood, voor jager en opgejaagde. Welke wendingen het lot ook nemen mag, er wordt altijd verloren, terwijl de winnaar alleen heeft gewonnen terwijl hij eet. Dat is het schone ervan. En omdat ik dat mooi vind, dat het leven verder gaat, zou je me kunnen scharen onder de vitalisten, een predicaat dat veel argwanende blikken zal opleveren omdat het vitalisme een stroming is waar onder andere het fascisme uit is voortgekomen, en het nationaal socialisme, twee richtingen die ik voor de nuance graag uit elkaar houd. Het ene is een Italiaanse vorm, het andere een Duitse, beide uit eerste helft vorige eeuw. Maar het mijne is Nederlands, en bovendien de mijne nu. Zelf heb ik dus weinig morele of maatschappelijke bedenkingen bij de verwantschap. Historische gebeurtenissen, hoe ingrijpend ook, kunnen toch niet zomaar hele denkgebieden afsluiten. Het zou zelfs dom zijn om iets alleen uit angst voor de behaalde resultaten te mijden, met alle rijkdom die er onvermijdelijk in besloten ligt. Als extra geruststelling wil ik daar nog wel aan toevoegen dat ik mezelf niet automatisch reken tot degenen die zullen eten. Nou net niet, al eet ik met smaak.