Het laatste loopje voor de marathon was helemaal niet zwaar. Dat merkte ik direct bij het oversteken van het kanaal. De fietser die aan het begin van de klim een paar honderd meter voor me de helling opreed, kwam met rasse schreden naderbij. Vlak voor de top haalde ik hem in. Ik hoefde er niet eens moeite voor te doen. Langs het water liet ik met het grootste gemak twee schepen achter me.

Weg zijn de zware benen. Het was niet meer nodig om mezelf te dwingen op snelheid te blijven, dat gaat me af als een tweede natuur. Nog een paar extra dagen rusten, en het is zover. De enige zorg die ik dan heb, is dat ik onder de 50 minuten per 10 kilometer blijf. Daarmee zit ik ruim goed.

Dat gaat lukken.