Geachte acteurs en leiding van Rosas & Graindelavoix,

Ik heb genoten!

Het was maar toeval dat ik terecht kwam bij de openingsvoorstelling van het Festival Oude Muziek. Mijn moeder had een kaartje te veel en ik mocht met haar mee naar binnen. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Ze had me zelfs verteld dat ik naar een vroege opera ging, maar ineens zat ik in een vrijwel helemaal donkere zaal te kijken naar moderne dans, met een naakte man die net iets te lang steeds dezelfde uithalen de zaal in slingert, fluitend inademt zodat hij geen moment stilte laat in de aanloop naar zijn volgende schreeuw. Dan chaotische taferelen in het duister, springende lijven kriskras door elkaar, tot die lijven zich formeren tegen de achterwand. Uit de hoek klinkt een ritmisch gehamer van steen op steen, en als één man zet de groep een stap naar voren, luid klinkt het geluid van gympen over de vloer. Nog een stap, nog een. In gelijkmatig maar verrassend ritme komen ze naar ons toe, bij de rand van het podium aanbeland draaien ze zich allemaal tegelijk om en lopen ze op dezelfde wijze weer van ons vandaan, weer op ons af, terug en opnieuw naar ons toe, in een tranceachtige beweging.

Maar dan klinkt er uit die groep ineens een speels geluid. Het is de 14e eeuwse meerstemmige zang die ik al veel eerder had verwacht. Ik word erdoor betoverd. Bovendien is direct duidelijk dat deze zang een hoofdrol gaat opeisen in het stuk. Want het is geen middelmatig zanggroepje dat daar voor ons staat. Het zijn zangers die stuk voor stuk iets kunnen, helemaal op elkaar ingespeeld. Over de muziek heeft vanavond zelfs de grootste kniesoor niks te klagen.

Na het lied neemt de dans weer het voortouw, in de duistere schemering van de eenzame tl-balk aan het plafond. Mannen en vrouwen die in hoekige bewegingen over het podium snellen, op de grond vallen en weer opstaan, liggen zitten liggen, springen. Volkomen onbegrijpelijk en ternauwernood zichtbaar, misschien is het niet vreemd dat het publiek begon te morren. ‘Meer licht!’, riepen ze. ‘Lumière!’ ‘Wij zien hier niets!’ Sommigen klapten voor een mobiele telefoon die afging, geroezemoes, anderen verlieten zelfs de zaal. Maar vreemd genoeg ging die onvrede op geen enkele manier ten koste van de voorstelling, die won door al dat gejammer alleen maar aan kracht.

Uit het donker komt gezang en meteen verstomt het gesputter. Dat zingen komt uit alle hoeken, en uit elke hoek kan het komen, ergens uit het donker of vanaf het midden van het podium. Dit is muziek in 3D en adembenemend mooi. De betovering wordt de hele voorstelling door krachtiger, terwijl muziek en dans met elkaar versmelten, dansers zijn zangers, zangers zijn dansers, en naadloos vullen ze elkaars zwakke plekken. Voor me acteert één groep die als eenheid een spektakelstuk uitvoert, in steeds helderder licht.

Aan de taferelen die ik heb meegemaakt kan ik me achteraf nog verlustigen. Hoe zangers elkaar vanaf de twee uiteinden van het toneel toezingen, de krachtige stem van de vrouw aan de ene, twee mannen om beurten gevoelig en zuiver aan de andere kant, de groepen om hen heen verzorgen de grondtonen. Twee mannen converseren driftig achter in een groep die door de stad flaneert, heerlijk om naar te luisteren. Zangers die languit op de grond hun longen uit hun lijf zingen, terwijl er een danseres over hen heen hangt. De lange rij mannen frontaal voor het publiek, waaruit over de hele linie een krachtige klank opklinkt, met overal tussendoor de schitterende uithalen van het lied, twee grote kerels slaan tegelijkertijd een kruis en de maat.

Dit was je reinste puntje van je stoel, spannend en opwindend, ik klapte de blaren op mijn handen. Maar toch wil ik op deze plaats nog keihard roepen wat ik tijdens het applaus spijtig genoeg heb binnengehouden.

BRAVO!

Groet,
Sander van der Meijs