Zaterdag 20 januari. Nog 92 dagen tot de marathon van Londen

Vandaag heb ik andere dingen aan mijn hoofd dan hardlopen.

Dus sta ik om zes uur op om samen met Miriam naar de wei te gaan, waar we in het licht van onze hoofdlampen de trailer aankoppelen, allerlei benodigdheden verzamelen en twee van de ponnies inladen. Dan anderhalf uur rijden naar de stal waar de cursus wordt gegeven en waar de rest van de cursisten zich al hebben verzameld rond koffie en taart. Ieder krijgt drie kwartier ‘s ochtends en een half uur in de middag les van Siggi, een lange blonde IJslander die Engels spreekt maar Nederlands prima verstaat.

De lessen verlopen verbazingwekkend goed. Na ’s morgens vooral gewerkt te hebben aan aandacht van het paard, tölten we in de middagles rondje na rondje over de baan met losse teugel, iets waarvan ik echt nog niet dacht dat we dat konden. Maar verbazingwekkend genoeg gaat het perfect, op het moment na dat Sprettur de bak in wil en een noodstop moet maken.

Dat we de laatste tijd veel hebben geoefend op versnellen en vertragen komt nu heel goed van pas. Daardoor weet ik precies wanneer ik mijn benen moet samenknijpen om het paard in te houden of hem al dan niet subtiel mijn onderbeen moet laten voelen om hem in gang te houden.

Maar dat zijn slechts de meest in het oog springende signalen. Ik kom er steeds meer achter dat paardrijden iets is wat je met je hele lichaamsspanning en -ontspanning doet. Zo communiceer ik steeds beter met het andere lid van het team: Sprettur.

We groeien samen. Een jaar geleden kreeg ik hem de baan niet eens rond zonder in draf te vallen, zo helpt een complimenteuze medecursist me even herinneren. Natuurlijk moeten we nog werken aan zijn houding, maar dat is iets voor later.

En nog een voordeel: ik hoef tegenwoordig helemaal niet meer hard met mijn benen te knijpen, zoals ik deed toen we elkaar nog niet verstonden. En daardoor heb ik morgen ongetwijfeld een stuk minder last van spierpijn bij de lange duurloop die op het programma staat.

Ik heb er nu al zin in.