Zondag 28 januari. Korte duurloop. Nog 84 dagen tot de marathon van Londen

Wat had ik zin in dat wedstrijdje vandaag!

Maar de nacht is desastreus verlopen. Ik heb helemaal niet geslapen, zelfs niet even onrustig en dromerig. Ik heb alleen maar liggen ademen, door mijn mond, even moeizaam door mijn neus, die neus snuiten, door mijn mond, wat drinken omdat die mond daar zo droog van wordt, dan weer op mijn rug, dan weer op mijn zij. Nog een geluk dat ik niet hoefde te hoesten.

Nu zit mijn hoofd vol, kan ik mijn ogen nauwelijks open houden en is mijn lichaam stram en stroef. Dus ik voel me allerminst competitief.

Bovendien weet ik van mezelf dat ik me in een wedstrijd hoe dan ook helemaal leeg loop. Of ik me nou goed voel of niet, ik wil die renner voor me inhalen, die renner achter me achter me houden. En bovenal wil ik aan de finish een acceptabele tijd! En dat lijkt me vandaag geen goed plan. Het kan alleen maar uitdraaien op frustratie. Daarbij moet mijn lichaam zich vooral concentreren op gezond worden, niet op snelle tijden.

Natuurlijk ga ik wel rennen. Het is er prachtig weer voor en ik zal er van opknappen. Van binnen zitten kniezen is nog nooit iemand beter geworden. Maar ik houd me gewoon aan het schema, niks bijzonders, een uurtje op een lekker tempo hardlopen om de week af te sluiten.

En dan maak ik vanmiddag nog een ritje door de bossen op Sprettur. Die heeft toch ook aandacht nodig.

Juist als ik mijn loopschoenen wil gaan aandoen komt er een bericht binnen van Geurt, mijn trainer. Hij heeft nog een startbewijs over voor de Midwintermarathon van volgende week in Apeldoorn. En ik mag het hebben.

Die wedstrijd over 25 kilometer is veel leuker dan het lokale suffertje van tien dat ik nu had willen lopen. Komt dat even perfect uit allemaal! Zeker als ik volgende week weer helemaal de oude ben.