Woensdag 31 januari. Rustdag. Nog 81 dagen tot de marathon van Londen

De marathon van Rotterdam afgelopen jaar verliep voor mij vrijwel perfect. Al begonnen we de dag met de vervelendste beginnersfout die je op Dag M kunt maken: we namen niet voor de zekerheid een trein eerder.

Natuurlijk waren we keurig op tijd op het station, we konden ons zelfs makkelijk wat vertraging veroorloven. En natuurlijk was het behoorlijk druk op het perron toen we aankwamen, dat verontrustte ons allerminst. Want dat was te verwachten op een dag dat er 45.000 lopers naar Rotterdam afreizen. Tot zover niets bijzonders aan de hand.

Tot de trein aankwam. Die bleek slechts te bestaan uit één treinstel. Eén!

En we pasten er met z’n allen in, al vergde dat heel veel duwen en proppen. De zitplaatsen waren al wel vergeven, en wij kwamen niet verder dan het balkon, waar het zo vol was dat we onze armen nauwelijks konden bewegen. Tegen beter weten in wachtten we op het moment dat de deuren zouden sluiten en we vertrokken. Maar die droom spatte uiteen toen werd omgeroepen dat de trein te vol zat en dat wij ook wel begrepen dat we op deze manier niet kon vertrekken.

Blijkbaar was het andere treinstel dat de NS in de planning had ergens blijven steken. En dus moesten we zeker een half uur wachten op de volgende trein. Dat werd een ruim half uur waarin ik me behoorlijk druk maakte en waarin natuurlijk nog veel meer treinreizigers op het perron arriveerden. Zoiets bouwt op. Ik zag me al achteraan aansluiten in het startvak en mijn toptijd al vervliegen.

Gelukkig vertrok de volgende trein uiteindelijk wel. Ook daarin stonden we op het balkon, maar er was nog best wat ruimte om te ademen. Bovendien konden we lekker sarcastische opmerkingen over de NS uitwisselen met medereizigers, wat toch altijd een fijne uitlaatklep is. En het was een uitgelezen gelegenheid om op te scheppen over mijn verwachte eindtijd, wat me een aantal prettig bewonderende oh’s en ah’s opleverde.

Het volgende probleem was dat ik in Rotterdam maar een half uur de tijd had om van het station naar de start te komen, me klaar te maken, te rekken, te strekken, in te lopen. En dat is natuurlijk verre van ideaal. Dat wil je niet afraffelen, dat wil je rustig doen.

Het ergste was nog dat ik, om tijd te winnen, in de trein alvast van schoenen was gewisseld. Alleen had ik mijn veters niet strak genoeg vastgemaakt, wat ik pas merkte toen ik al kilometers onderweg was en er eigenlijk niets meer aan te doen was. Want stoppen om te strikken is dan geen optie meer.

Gelukkig kon ik op het traject van het station naar de Coolsingel nog redelijk inlopen. Ook was ik op tijd in het startvak, waardoor ik nog uitgebreid naar de wc kon, en stond ik mooi vooraan klaar toen Lee Towers zijn “You’ll Never Walk Alone” aanhief, wat ik door de slechte akoestiek overigens nauwelijks heb kunnen horen.

Daar stonden we dan klaar, in het zonnetje. Zondag 9 april 2017 werd zowat de mooiste dag van het hele voorjaar. De dagen ervoor was de temperatuur veel lager, de dagen erna ook. Maar tijdens de marathon steeg het kwik naar meer dan 20 graden. En dat terwijl 12 tot 15 graden ideaal is. Gelukkig viel het startschot redelijk vroeg, om 10 uur, zodat het in het begin tenminste nog redelijk koel was.

De eerste twee kilometer liep ik op een tempo van iets onder de vier minuten. Daarna liet ik me ietsje terugzakken naar rond de 4:10. Dat was ook ongeveer mijn plan geweest. Ik pakte daar vast een paar seconden terwijl ik nog fris was, om vervolgens te consolideren.

Mijn trainingsschema was gemunt op een tempo van 4:15, wat me precies onder de drie uur had gebracht. Maar een goed verlopen testloop en een mooie tijd op de halve marathon tijdens de City Pier City-loop in Den Haag hadden me zeker gemaakt van mijn zaak. Ik wilde rond de 4:10 blijven lopen.

Tijdens de ronde over Rotterdam Zuid ging alles helemaal naar wens. Ik liep lekker en hield het tempo prima vol. Geen last van benen, blaren, hitte of iets anders. Het was vooral genieten van de mensen, de atmosfeer, de frisheid, het mooie weer en Miriam stond op 15 kilometer en op de Erasmusbrug om me aan te moedigen en me het broodnodige gelletje toe te stoppen.

Zo ging het tot maar liefst kilometer 34, toen ik de Boszoom op draaide in zuidelijk richting. Net daarvoor, in de schaduw ten noorden van de Kralingse Plas, had ik al wel mijn eerste momenten gekend waarop het tempo niet meer helemaal vanzelfsprekend voelde. Maar die kleine inzinkingen had ik overwonnen. Op de Boszoom kwam ik echter vol in de zon te lopen, met alle wind tegen die er was.

Dat was ook precies het moment waarop de temperatuur merkbaar begon op te lopen. En dat had zijn impact. Ik moest temporiseren, of ik wilde of niet. Bovendien bereikte de irritatie van de huid onder mijn oksels mijn bewuste aandacht, wat het lopen nog eens extra lastig maakte. En toen ik na twee kilometer die vervloekte Boszoom kon afdraaien, een moment waar ik reikhalzend naar had uitgekeken, bleek daar niet veel meer schaduw te zijn.

Maar ik klampte aan en stortte niet in. Ik liet het tempo nauwelijks verder zakken dan 4:20. En met elke pas die ik zette hoefde ik minder ver te lopen naar het einde. Door die laatste kilometers heb ik me heen gebeten, op karakter.

Geurt had me op 30 kilometer aangemoedigd en deed dat weer op ongeveer 41. Hij vertelde me achteraf dat ik er de eerste keer nog fris had uitgezien en dat mijn techniek nog helemaal in orde was. Toen ik opnieuw langs kwam lopen had ik mijn armen wijd en liep ik lang zo effectief niet meer. Ook vertelde hij dat hij zijn longen uit zijn lijf had geschreeuwd om me aan te moedigen. Maar ik heb hem niet gehoord.

Niets drong nog tot me door. Ik wilde alleen naar die finish, waar een beloning op me lag te wachten in de vorm van een geweldig persoonlijk record van 2:57:11, meer dan 10 minuten sneller dan mijn vorige toptijd.

En natuurlijk de felicitaties van Miriam, mijn broer, nichtje en schoonzus. Die had ik verdiend! Net als plaats 410 in de Marathon Ranglijst 2017 in het februarinummer van Runnersworld, dat zojuist bij de mensen in de bus is gevallen.