Donderdag 15 februari. Intervaltraining. Nog 66 dagen tot de marathon van Londen.

Voordat ik eraan begin lijkt 12 keer 1 kilometer in het vlijmscherpe tempo van 3:35 een vrijwel onmogelijke opdracht, al heb ik het drie weken geleden ook een keer gedaan. Zo goed voel ik me vandaag niet en het vertrouwen is de laatste tijd ver te zoeken. Maar ik blijk me voor niets zorgen te maken, want eindelijk beleef ik weer eens een echt goede dag!

Zeker, een kilometer op dat tempo is geen fluitend wandelingetje in het park. En de twee minuten pauze die ik tussen elke kilometer krijg is steeds net wat korter dan ik me zou wensen. Maar alle lessen die ik de afgelopen tijd heb geleerd slepen me vandaag glansrijk door deze test heen.

Alleen op de eerste kilometer loop ik net wat te verkrampt, ondanks wat ik mezelf steeds op het hart heb gedrukt. Maar alle andere 11 sprints gedraag ik me zo ontspannen mogelijk. Mijn heupen vooruit, mijn bovenlichaam rechtop, mijn benen in een zo perfect mogelijke lange pas. Dan is een kilometer altijd te overzien, want voor je het weet is er een halve voorbij en dan hoef je alleen nog maar de tweede helft.

Maar de belangrijkste factor is een splinternieuwe ontdekking. Naarmate de training vordert dringt het steeds helderder tot me door dat ik gerust vertrouwen mag hebben in mijn snelheid. Ook als het makkelijk en eigenlijk te langzaam aanvoelt, dan nog hoef ik niet harder. Mijn snelheid is goed, dus er is geen noodzaak om te proberen er krampachtig nog een schepje bovenop te doen. Zelfs de gedachte daaraan is irrelevant.

Die ontdekking geeft me de rust in mijn hoofd om me helemaal te concentreren op hoe ik loop. En dat resulteert uiteindelijk in 12 kilometers die bijna allemaal onder de 3:35 zijn afgelegd. Een vrijwel perfecte uitvoering. En na twee weken waarin ik het steeds net niet kon bolwerken is dat een heel mooie opsteker!