Zondag 18 februari. Lange duurloop. Nog 63 dagen tot de marathon van Londen.

Omdat ik gisteren niet heb gelopen moet ik nu natuurlijk de lange duurloop doen. Maar met het heerlijke zonnige winterweer van vandaag is dat helemaal geen straf. Het belooft een pleziertochtje te worden.

En dat is het ook. Ik neem een route met zoveel mogelijk parken en weilanden, dus er is van alles te zien: ganzen, eenden, koeten, witte en blauwe reigers, zwanen, allerlei mezen, vinken, noem het allemaal maar op. Met als hoogtepunt natuurlijk Kasteel De Haar, dat fel afsteekt tegen de blauwe lucht.

Overal is het druk met mensen die wandelen met hun kinderen, in groepjes of gewoon lekker met z’n tweeën. Ik haal nog behoorlijk wat hardlopers in. Op één na, die mij inhaalt. Maar dat is Luuk uit mijn loopgroep, een jongen die heel makkelijk heel hoge snelheden haalt. Hij is bezig met een intervaltraining.

Omdat ik een dag vrij heb gehad voel ik me uitgerust en beweeg ik me zonder enige moeite tussen dit alles door. En zo lijkt het uit te lopen op een heerlijke tocht, waar vrijwel niets over te vertellen valt.

Maar intussen is de onderkant van mijn rechter grote teen wat geïrriteerd geraakt van mijn afzet. Dat los ik terloops op door mijn techniek net even wat aan te passen, waardoor het tenminste niet erger wordt. Maar het blijft soms opspelen, wat het lopen precies wat oncomfortabeler maakt.

Erger is dat even verderop mijn darmen beginnen op te spelen. In een verlaten en winters bos zou ik daar geen twee minuten over nadenken en direct de struiken in duiken, maar in het Maximapark op een mooie dag valt daar niet aan te denken. Ik zal alles mee naar huis moeten nemen en er zijn momenten dat ik het daar best moeilijk mee heb.

En dan op een kilometer of vier voor het einde geeft mijn horloge ineens heel groot aan dat de batterij bijna leeg is, zodat ik niet meer goed kan zien hoe lang ik aan het lopen ben. Ik vervloek het ding en hoop maar dat hij het tot het einde toe volhoudt.

Op die laatste kilometers begin ik ook echt buikpijn te krijgen. Dat heeft weer zijn impact op hoe ik loop, zodat ik ook mijn teen weer extra voel. En voor de troost kijk ik dan op mijn horloge, maar daar kan ik weinig van aflezen.

Gelukkig doet mijn horloge het nog als ik hem aan het begin van mijn straat uitzet. En als ik dan eindelijk opgelucht op het toilet mijn schoen en sok uittrek, is het al met al toch een heerlijke dag geweest waar ik met plezier op terugkijk.