Zaterdag 3 maart. Snelle duurloop. Nog 50 dagen tot de marathon van Londen.

Het is een ware verlossing als ik eindelijk mijn klokje mag stilzetten en niet meer hoef te rennen. Het afgelopen uur is een martelgang geweest en ik ben totaal gesloopt. Toch heb ik maar anderhalf uur op tempo gelopen. De laatste drie kilometer heb ik het daarna rustig aan gedaan.

Met de snelle duurloop die vandaag op het programma stond dacht ik een soort herkansing te krijgen voor de testloop. Ik had er speciaal een route voor uitgekozen waarbij de oostenwind vooral van de zijkant komt, zodat ik er zo min mogelijk last van zou krijgen.

Maar na zes kilometer, als ik de brug van Maarssen ben overgestoken en naar het zuidoosten loop, blijkt dat ik me heb misrekend. De wind heeft daar vrij spel en die speelt niet in mijn voordeel. En dat gaat zo nog zeker 12 kilometer door. De eerste kilometers neem ik mijn verlies als een vent en probeer gewoon goed te lopen. Maar langzaamaan breken de vlagen, die me bijna stilzetten, toch mijn moraal.

Van tevoren was ik zo optimistisch. Ik wilde in anderhalf uur tijd tegen de 23 kilometer lopen. In ieder geval wilde ik het beter doen dan mijn vorige halve marathon, die ik in januari heb gelopen. Als ik van die tijd een halve minuut zou kunnen afsnoepen, dan ben ik best tevreden, zo dacht ik gretig.

En ik begin ook keurig op schema. Niet te snel, zodat ik me niet opblaas. Maar al snel loop ik ongeveer het tempo dat ik bij de marathon ook wil aanhouden. Ik schat in dat ik dat tempo vandaag geen halve marathon zal volhouden, maar dat geeft niet. Er mogen best wat seconden per kilometer bovenop komen.

Maar met die wind komt er al snel een halve minuut per kilometer bij. En meer, tot wel en hele minuut. En zelfs als ik eindelijk opnieuw een brug ben overgestoken en minder last heb van de wind, kan ik het ritme niet meer vinden. De snelheid is helemaal uit mijn lichaam en ik krijg hem er met geen mogelijkheid meer in. In plaats van de glorieuze 23 kilometers in anderhalf uur worden het er een schamele twintig.

En dat doet het ergste vermoeden voor de City Pier City van volgende week. Daar wilde ik mijn persoonlijk record op de halve marathon van vorig jaar aanvallen en misschien zelfs onder de 1:22 duiken. Maar nu ik zit uit te puffen van de duurloop van net lijkt dat volkomen onmogelijk.

Ook daar wordt windkracht 4 voorspeld. En het parcours mag dan redelijk gunstig liggen ten opzichte van de windrichting, zeker als er wat beschutting is op de laatste vijf kilometer, maar na vandaag vertrouw ik mijn inschattingsvermogen niet meer zo erg als het op wind aankomt
.
Tijdens het douchen bedenk ik me nog dat ik in het laatste deel van mijn training veel meer wedstrijden moet gaan inplannen. Alleen wedstrijden kunnen me echt voorbereiden op een wedstrijd. Alleen bij wedstrijden doe ik het zelfvertrouwen op dat ik nodig heb voor een marathon in 2:55 of sneller. En zonder die wedstrijden krijgt dat zelfvertrouwen veel te makkelijk een knauw van een simpele training als die van vandaag.

Wat wedstrijden betreft maak ik volgende week alvast een mooi begin.