Zondag 4 maart. Utrechtse Heuvelrug Trail. Nog 49 dagen tot de marathon van Londen.
Na zo’n dag als gisteren moet je niet bij de pakken neerzitten, dat vind ik tenminste. En vanochtend besluit ik mezelf daarom eens goed te trakteren. Ik ga de Utrechtse Heuvelrug Trail lopen, die geweldig mooie route door bos en hei hier vlakbij. Dat is een soort vakantie van de wind, want als ik van Rhenen naar Driebergen loop heb ik de hele weg de wind in de rug.
Sowieso heb ik nog een trail tegoed, aangezien lopen door het bos over onverharde paden er afgelopen week in de Eifel nauwelijks van is gekomen. Dus is dit een uitgelezen kans om wat van die schade in te halen. En nu het ook nog lekker weer lijkt te worden, zijn alle ingrediënten aanwezig voor een heerlijke lange hardloopsessie.
Ik laat mijn muts en buff, de afgelopen weken standaard in mijn uitrusting, gewoon thuis. Dat blijkt een goede keuze, want als ik in Rhenen uit de trein stap is het er zowat warm. Binnen de drie kilometer moet ik zelfs al even stoppen om mijn jack uit te trekken. Dit ben ik niet meer gewend! Waar is die snerpende koude ineens gebleven?
Het lijkt verdorie wel lente! Het bos ruikt heerlijk, het gras geurt, de vogels fluiten, het zonnetjes schijnt, wandelaars zeggen massaal ‘Hoi’ en ‘Goedemiddag’, trailers die me tegemoet komen wensen me veel plezier, en in de tweede helft doe ik hetzelfde met de mensen die nog meer dan twintig kilometer moeten.
Dit is niet zomaar een traktatie, dit is pure verwennerij! Ik vind het gewoon jammer als de dertig kilometer erop zit en ik Station Driebergen Zeist in het vizier krijg.
Maar dan ben ik toch zowat drie uur bezig ben geweest. Bovendien begin ik stilletjes aan honger te krijgen en mijn water is bijna op. Tijd om terug te keren naar de echte wereld.
Ranselrazer 