Vrijdag 9 maart. 40 minuten benen losgooien. Nog 44 dagen tot de marathon van Londen.

Net voordat ik me ga omkleden om een laatste keer te rennen als voorbereiding op de halve marathon van zondag, krijg ik een bericht van Wijnand, die zondag ook loopt. Hoe laat nemen we de trein, wat voor shirt doen we aan, gaan we tassen afgeven of niet?

Wat een vragen met nog bijna twee dagen te gaan!

Normaal gesproken bedenk ik me dit soort dingen pas op z’n vroegst de avond van tevoren. En nu moet ik eerlijk bekennen dat ik nog niet eens zeker weet hoe laat zondag de start zal zijn. Gisteren heb ik alleen toevallig gezien dat die vorig jaar om half drie plaatsvond.

Internet geeft zekerheid. Ook dit jaar valt het startschot om half drie. Dat geeft ons zondag zeeën van tijd. Uit de losse pols bedenk ik me dat we daar zeker anderhalf uur nodig zullen hebben om om te kleden en in te lopen, dus om 12 uur vertrekken is vroeg genoeg. De wedstrijd loop ik natuurlijk in mijn Run-Inn shirt. En ik meld Wijnand dat we onze tassen daar kunnen afgeven, want dat is allemaal uitstekend geregeld in Den Haag.

Maar er blijken meer opties te zijn dan dat. Want ik kan ook kiezen voor een mouwloos shirt, laat Wijnand me weten. Daar had ik niet eens aan gedacht. En ik zet het ook maar gewoon uit mijn gedachten. ‘The devil is in the detail’, bericht hij me nog, maar zondagochtend is het vroeg genoeg om die details uit te werken. Nu ga ik even veertig minuten rennen.

Onderweg zie ik Geurt staan bij een groepje mensen die trappen op en af aan het springen zijn. Ik ken de oefeningen wel die we daar soms moeten doen, en waarschijnlijk staan ze ons dinsdag ook te wachten.

“Laat ze werken Geurt!”, roep ik. Hij zwaait naar me, en vraagt zich vervolgens luidop af of ik vandaag niet een rustdag zou moeten hebben. Dat was inderdaad ideaal geweest. Maar morgen gaat Miriam met Sprettur zijn eerste endurancewedstrijd rijden over 20 kilometer. En daarbij moet ik natuurlijk voor groom spelen. Rennen gaat er morgen dan ook niet van komen, dus moet dat vandaag.

Niet het hele leven draait om míjn wedstrijden, zo is het nu eenmaal.