Zondag 18 maart. Korte duurloop. Nog 35 dagen tot de marathon van Londen.

Vandaag is het marathondag in Utrecht. Jammer genoeg verlaat ik de stad al erg vroeg. Vandaag heeft Miriam een endurancewedstrijd in Kootwijk en daar moet ik natuurlijk langs de kant staan om water en brokjes aan te reiken. Bovendien moet er bij de finish een deken klaarliggen en eventueel een emmer water met sponzen om te koelen.

Anders dan bij mensen worden paarden heel erg goed in de gaten gehouden bij duurwedstrijden. Ze worden voorgekeurd, de hartslag mag niet te hoog zijn na de finish en ze worden uitgebreid nagekeurd. Pas als alles goed is worden ze in de uitslag opgenomen. En voor koudbloedige kleine ijslanders is het een stuk lastiger om dat allemaal goed te krijgen dan voor grote warmbloedige arabieren.

Ik ben dus de hele dag in touw, maar ik let via de app van de Utrecht Marathon intussen goed op wat er aan de hand is in Utrecht. Als eerste is Wijnand aan de beurt met zijn 5 kilometer. Die wordt vierde met een voor hem teleurstellende tijd.

Pas sinds een paar jaar kun je mensen helemaal live volgen bij grote evenementen. Je krijgt via de site of de app om de 5 kilometer steeds door wat ze hebben gelopen, de tijd, de gemiddelde snelheid, de verwachte eindtijd, alles erop en eraan.

Zo hebben mijn loopmaten mij vorig jaar gevolgd en zo volg ik hen. En ondertussen appen we onderling over de tijden. Zo ontstaat er een heerlijke spanning rond zo’n wedstrijd met allemaal mensen die meeleven. Bovendien kun je het als deelnemer allemaal nalezen als je bent gefinisht.

Als de marathon begint houdt mijn telefoon er mee op. Vanochtend had ik hem nog opgeladen, maar nu geeft hij ineens aan dat hij bijna leeg is, waarna hij vrijwel meteen op zwart gaat. Dat is niet normaal. En ik kan in de auto van Miriam ook de stekker niet vinden, terwijl ik vanochtend zelf toch keurig het juiste draadje in mijn tas heb gestopt voor dit soort eventualiteiten.

Paniek! Vloekend en tierend kijk ik overal, haal ik alles overhoop, zelfs haar tas en kan het bijna niet geloven dat ze zoiets uit de auto haalt. Dat doe je toch niet! Waar anders heb je het nodig!? Als ik haar weer tegenkom om Sprettur water voor te houden, wat hij niet drinkt, vertelt ze me dat het gewoon in een kastje moet liggen waar het altijd ligt, maar waarin ik natuurlijk niet heb gekeken.

De de halve en hele marathons zijn al onderweg, en de eerste tijden zijn binnen. Koen loopt fantastisch op de halve en Auke ligt prima op schema voor de drie uur. Door naar het volgende groompunt, waar ook Miriam veel eerder aankomt dan ik had verwacht. Sprettur heeft achter grote paarden aan gegaloppeerd. Uit ervaring weet ik dat daar heel weinig aan te doen is. Gelukkig hoeft hij maar 22 kilometer.

De tijden blijven binnenkomen. Koen blijft gaan als een speer. Op tien kilometer zit hij in het tweede groepje. Luuk ziet hem lopen en stuurt een foto van hem door, waarop we hem op de rug kijken. Maar zijn loopstijl is zo bekend dat het geen twijfel lijdt wij hij is.

Auke zit dan in het groepje bij de hazen van 3:00 uur. Dat houdt hij mooi vol.

Terwijl ik bezig ben met het klaarzetten van de spullen aan de finish, finisht Koen in een prachtige tijd van 1:22:59, precies dezelfde tijd als ik liep vorige week. Maar mijn tijd werd gelopen in vrijwel optimale condities, terwijl het vandaag koud is en winderig. Daar bleek mijn telefoon ook niet tegen bestand. Die moet wel zijn uitgevallen doordat ik de start van Miriam en Sprettur filmde. Hij houdt niet van koude.

Auke houdt vol op het schema van onder de drie uur.

Als Miriam en Sprettur binnenkomen zijn we weer even hard bezig met hartslag meten, dekens, koelen, controle bij de dierenarts. De hartslag van Sprettur zit precies binnen de norm, dus we mogen door. Alles opruimen, andere deken om, eten, drinken. Dan de nakeuring, waar hij ook goed doorheen komt.

Op 30 kilometer moet Auke toegeven. Zijn gemiddelde tempo is nu 4:23, wat lager is dan bij de vorige doorkomsten. Maar dit is wel precies het gedeelte waar ze flinke tegenwind hebben, dus het hoeft niet zoveel te zeggen.

Ik ben vreselijk benieuwd naar hoe het verder gaat, maar juist nu rijden wij naar huis en ik moet aan het stuur. Dus geef ik Miriam de opdracht om steeds mijn telefoon in de gaten te houden. Op 35 kilometer is zijn tempo nog steeds 4:23. Hij houdt dus vol, maar geeft ook wat toe op het schema van 3:00 uur. Waarschijnlijk heeft hij de hazen moeten laten gaan.

Het blijft spannend. Op 40 kilometer is het tempo omlaag gegaan naar 4:47 minuten per kilometer. Hij houdt nog steeds vol maar geeft wel toe. Ik voel met hem mee. Ik weet hoe vreselijk zwaar die laatste kilometers kunnen zijn, hoe zwaar je benen aanvoelen, hoe dichtbij de finish lijkt maar tegelijk zo ver weg.

Miriam houdt de app nu aan. De eindtijd van 3:00 uur tikt voorbij. Zijn verwachte eindtijd tikt voorbij. Auke heeft het heel zwaar nu. Ik voel de pijn bijna fysiek in mijn benen. Hij finisht op 03:03:17. Het tempo was in de laatste twee kilometer omlaag gegaan naar 5:20. Wat moet dat pijn hebben gedaan!

Maar het blijft een fantastische prestatie. Hij had getraind voor een tijd tussen de 3:05 en 3:15, en dan is dit een geweldig resultaat. Dat hij stiekem hoopte op een tijd onder de 3 uur doet daar niets aan af. Zeker in deze condities!

Nadat we thuis zijn gekomen ga ik die condities ook nog even proeven. Ik heb vrijwel mijn hele duurloop tegenwind en ik vind het vreselijk. Respect Auke!