Maandag 19 maart. Duurloop. Nog 34 dagen tot de marathon van Londen.

Na twee moeilijke loopdagen gaat het vandaag ineens weer helemaal fijn. Dat komt waarschijnlijk doordat ik er nu een flinke pas in zet, iets wat afgelopen dagen juist niet de bedoeling was.

Misschien moet ik het ook maar toegeven, ik heb het niet zo op dat trage lopen. Het is dat die lange langzame duurlopen nodig zijn om mijn mijn lichaam te laten wennen aan de langdurige inspanning en om mijn vetverbranding op gang te brengen. Ook kracht bouw ik ermee op, maar verder ben ik er niet dol op.

De snellere duurlopen zijn veel leuker. De frisheid buiten, waar de bijtende kou nu vanaf is, verleidt me vandaag om net ietsje harder te gaan dan de opdracht. Er staat nog wel een stevige wind die me hier en daar behoorlijk op de korrel neemt, maar het echte venijn is er vanaf en op de meeste stukken tegenwind knal ik er gewoon in hetzelfde tempo tegenop.

En zo wordt het een speels tochtje van zo’n anderhalf uur met verende en energieke passen. Even lekker wat mensen voorbij lopen. En als ze toch proberen aan te haken, dan breng ik hun de tong op de knieën zonder zelf ook maar een druppeltje zweet te morsen.

Ik vermaak me opperbest.