Maandag 26 maart. Langzame duurloop. Nog 27 dagen tot de marathon van Londen.

Zodra ik thuiskom begin ik met zoeken naar mijn paspoort. Ik weet dat het in huis is, maar in mijn achterhoofd ben ik toch al plannen aan het maken om het te vervangen. Want al twee weken kan ik het nergens vinden. En al is het niet echt kwijt, als ik niet weet waar het ligt kan ik het ook niet gebruiken om in Engeland te komen.

Zonder paspoort geen London Marathon! Dus ik pak het systematisch aan. Ik begin bij de jassen in de gang. Daarna wil ik het bureau doorzoeken, dan de banken, de keuken, de bijkeuken en tot slot de eerste verdieping. Dat ding moet toch ergens zijn!

De afgelopen dagen heb ik de jassen al een paar keer gecontroleerd. Maar ik heb het hele huis al gehad, dus alles moet opnieuw.

Ik tast nog eens goed in zakken waarvan ik weet dat er niets in zit en verdring het gevoel van wanhoop. Maar als ik de jas controleer die ik de hele winter heb gedragen als ik naar de paarden ging, dan voel ik ineens iets kartonnerigs door de stof heen. Er moet nog een extra zak zitten in de jas. Vaag komt er iets bij me terug.

Als ik die binnenzak eindelijk vindt is mijn reis verzekerd. Tot mijn grote opluchting ligt mijn paspoort nu namelijk weer op de plek waar het hoort te liggen. Dat is tenminste één zorg van mijn schouders. Dan rest me alleen nog nieuwe schoenen kopen en het laten bedrukken van t-shirts met het logo van GOAL for the Gambia.

Voor dat laatste heb ik royal blue shirts nodig. Een gewoon shirt en een singlet, zodat ik op de dag zelf kan kiezen. Helaas hebben ze het logo alleen als png-bestand aangeleverd, zodat het niet echt high-res op het shirt zal komen te staan. Bovendien zal de verf waarschijnlijk dekkend zijn, waardoor de shirts op de bedrukte plekken hun luchtigheid verliezen.

Dat wordt zweten op mijn borst en rug, maar daar moet ik maar mee leren leven. Er zijn ook mensen die voor hun goede doel de marathon lopen in een konijnenpak Dus wat dat betreft heb ik niets te klagen.