Zondag 25 maart. Lange snelle duurloop. Nog 28 dagen tot de marathon van Londen.

Vanochtend dacht ik nog lekker rustig kilometers te gaan maken vandaag. Maar het schema heeft een verrassing voor me in petto. Ja, ik moet twee-en-een-half uur rennen. Maar niet op drenteldreuteltempo. Neen! Ik mag er de pas in zetten!

Dan realiseer ik me dat ik in de snelle week zit. Daarin laat Geurt me eerst een testloop doen, vervolgens een heel snelle duurloop en daarna nog met een iets minder snelle duurloop, waarmee hij aantoont dat die tempo’s allemaal eigenlijk niets voorstellen.

De testloop van afgelopen donderdag is geslaagd. De heel snelle duurloop heb ik gisteren overgeslagen, maar vandaag staat die redelijk snelle maar lange op het programma. Ik schat snel in dat mijn lange route niet lang genoeg zal zijn, dus plak ik er nog een stukje langs de Vecht aan vast. Dat moet voldoende zijn.

Geurt blijkt gelijk te hebben. Dit tempo stelt niets voor. Het wordt een heerlijke tocht waarbij ik me niet hoef in te houden, waarbij ik af en toe te snel loop en af en toe te langzaam, terwijl ik allerlei fietsers en vooral veel skaters inhaal.

“Mamma, zag je die man die net voorbij kwam?” “Ja, die liep snel he!” Dat is altijd fijn om te horen. En dan weten ze nog niet eens dat ik er al zo’n 27 kilometer op heb zitten.

Aan het eind heb ik overigens echt wel moeite om het tempo vol te houden, maar dat hoort erbij. Het is ook niet zo dat ik de afgelopen tijd niets gedaan heb. Deze 34 kilometer zet het weektotaal op 108, ook al heb ik dat dagje gespijbeld.

En zo is dit een week geworden van positieve signalen. Ik begin er echt zin in te krijgen!