Vrijdag 30 maart. Langzame duurloop. Nog 23 dagen tot de marathon van Londen.

De hele dag heb ik die spier in mijn kuit gevoeld, die me gisteren tot opgeven dwong. Ik ben er dus allerminst gerust op en ik ben er helemaal niet zeker van dat het verstandig is om vandaag te gaan rennen. Want wie weet doet het meer slecht dan goed.

Aan de andere kant hebben allerlei fysiotherapeuten me bij dit soort kleine spierblessures altijd verzekerd dat ik er gerust mee kan doorlopen. Zolang ik niets forceer is het helemaal niet zo erg als het lijkt. Het is zelfs goed om in beweging te blijven.

Bovendien weet ik nog van de vorige keren dat ik heel snel van die verkrampte spieren genees. Dat is binnen een paar dagen gebeurd.

Dus trek ik mijn renkleren en renschoenen aan en dribbel ik een paar pasjes om te testen. Dat gaat al beter dan toen ik het net op mijn bergschoenen probeerde. Dat had ik niet lang kunnen volhouden.

Het moet er maar van komen, dus loop ik de straat op en begin te rennen. Een beetje aarzelend en helemaal bereid om er direct mee op te houden als ik het idee krijg dat de pijn erger wordt van het lopen.

Natuurlijk voel ik voel die spier heel duidelijk zitten, dat is geen verrassing. Maar echte last heb ik er niet van. Ik kan mijn voorvoet zelfs prima gebruiken en technisch goed lopen. Daar ben ik blij mee.

Toch neemt dat de zorg niet weg, want het kan natuurlijk goed zijn dat die spier het de eerste drie of vier kilometer keurig uithoudt, maar dat hij dan pas pijn gaat doen. Dan moet ik er alsnog mee ophouden en zowat een uur teruglopen. Daar heb ik helemaal geen zin in.

Dus houd ik het tempo heel gematigd en loop ik voorzichtig. Maar dat is natuurlijk niet vol te houden. Als ik een paar kilometer ver ben, begin ik meer zelfvertrouwen te krijgen. Het gaat eigenlijk best lekker. De schroom gaat er vanaf. En al voer ik de ‘viaducten’ die op het schema stonden niet uit, de anderhalf uur wil ik wel volmaken.

En als ik zo rond het uur een schip langszij krijg op het Amsterdam-Rijnkanaal, dan is het me gewoon onmogelijk om me te laten inhalen. Die versnelling gaan mij en mijn verkrampte spier heel soepeltjes af. Eigenlijk is er niets aan de hand.

Die spier is gewoon wat gevoelig en dat blijft hij ongetwijfeld nog wel even. Maar ik maak me er geen zorgen meer over. Morgen krijgt hij een dag rust, omdat ik Miriam weer moet bijstaan op een wedstrijd. Maar dan moet hij er twee dagen vol tegenaan.