Donderdag 29 maart. Intervaltraining. Nog 24 dagen tot de marathon van Londen.

Even uithijgen, wat rondlopen, een paar keer op mijn horloge kijken en dan is er al een minuut voorbij. Mijn ademhaling snel helemaal onder controle krijgen, weer 15 seconden weg. Op 1:20 in de juiste richting draaien en klaarmaken, op 1:27 beginnen met dribbelen en dan is het heel snel 1:30. Knop in en rennen!

De vorige keer dat ik twaalf keer 1 kilometer liep had ik nog twee minuten pauze. Dat gaf precies wat meer adem en rust, waardoor ik die kilometer weer vol kon aanvallen. Maar vandaag sluipt er toch wat krampachtigheid in, misschien ook doordat ik af en toe wat last van mijn darmen heb. Desondanks probeer ik steeds zo soepel mogelijk te lopen. Ik pin me zelfs niet helemaal vast op dat tempo van 3:35. Met 3:38 stel ik me ook best tevree.

Ik vermoed dat de lichte krampacht er de oorzaak van is dat aan het eind van de tiende kilometer een spier onderin mijn kuit in een licht krampje schiet. Ik weet hem te ontzien door de voorvoet minder te gebruiken, maar dat komt mijn snelheid niet ten goede.

De elfde kilometer gaat weer beter, maar daarin geef ik me niet helemaal vol, zoals de 3:41 aangeeft die op mijn klok verschijnt als de hij er op zit. En ik had nochtans een mooi doel om naartoe te rennen, in de vorm van een jogster die voor me liep. Maar blijkbaar was dat geen uitdaging genoeg.

In de laatste kilometer speelt de kuit weer op. Ik wil niets forceren, dus breek ik de training voortijdig af. Het kost wat overtuigingskracht om zo dicht bij de meet op te geven, maar het is de enige juiste beslissing. Vandaag hoef ik niets te bewijzen.

Gelukkig is de jogster, die ik opnieuw heb ingehaald, blijkbaar ergens afgeslagen, want ze komt me niet voorbij als ik mijn kuit sta te masseren. Ik geloof niet dat het een ernstige blessure is, maar het is natuurlijk wel een kleine nederlaag en ik heb liever niet dat zo iemand daarover kan gaan lopen gniffelen.

Achteraf blijkt dat er drie weken geleden ook al zo’n interval met anderhalve minuut pauze op het programma stond. Maar die heb ik toen niet gelopen omdat ik me met tweehonderdjes voorbereidde op de City-Pier-City loop. Nu vind ik dat jammer, want ik ben benieuwd hoe me dit was afgegaan als ik erop was voorbereid.

Daar zal ik niet achter komen, want over drie weken ben ik de laatste hand aan het leggen aan mijn training en doe ik een ander soort interval. Ik moet dus wachten tot volgend jaar.

Voor nu is het alleen belangrijk dat ik mijn kuit weer in topvorm krijg voor het weekend. Wel vreemd dat die opspeelt nadat hij nog pas gisteren is verwend door Ron.

Ondankbare rotkuit!