Woensdag 4 april. Rustdag. Nog 18 dagen tot de marathon van Londen.

‘Even gitaar spelen op je spieren’, zegt Kay, terwijl ik lig te vergaan van de pijn. Hij heeft met zijn sterke handen een pijnlijke plek te pakken in mijn rechter kuit en die masseert hij genadeloos.

Kay is een imposante verschijning die alleen op woensdagavond benen masseert bij mijn fysiopraktijk Velofit. Gelukkig wist ik ongeveer wat me te wachten stond toen ik een afspraak met hem maakte, want ik had al een keer bij hem op de tafel gelegen. Toen vertelde hij over de massieve beenspieren van baanwielrenners, waar hij als één van de weinigen doorheen kon masseren. Dan heb je kracht in je handen.

Die kracht zet hij nu in voor een goed herstel van mijn benen. Dat is nodig, want mijn rechter kuit is de afgelopen week veel te gespannen geweest, wat vorige week donderdag al begon bij de intervals.

Het levert mij wel een paar momenten op dat ik nauwelijks weet waar ik het zoeken moet en dat de pijn zich uitstrekt van mijn voeten tot en met mijn billen. Want verstoppertje spelen is er bij Kay niet bij. Hij vindt de gevoelige spieren feilloos en als hij er een te pakken heeft laat hij die niet zomaar weer los.

Vreemd genoeg moet ik er vooral om lachen. En we maken direct een afspraak voor volgende week.

Dit allemaal om onder de 2:55 te lopen bij de marathon van Londen. Alle moeite is voor GOAL for the Gambia, dus sponsor me!