Zeker acht jaar geleden ben ik begonnen met schrijven, en in de jaren daarvoor verzamelde ik al kleine en grotere stukken tekst die ik daarvoor als basis heb gebruikt. Nu is het alweer bijna drie jaar terug dat ik er voor het laatst aan heb gewerkt, en daarna is het blijven liggen omdat ik het gevoel had dat ik er niet verder mee kwam.

Deze week kreeg ik het toevallig weer onder ogen en nu blijkt dat ik er inderdaad nooit verder mee zal komen, omdat ik ondertussen heel wat ben opgeschoten met mijn ontwikkeling, en het verhaal te vaste vorm heeft aangenomen om die ontwikkelingen nog flexibel te kunnen omvatten. Ten lange leste is mijn hoofdpersoon toch het slachtoffer geworden van de verstarring die taligheid met zich meebrengt.

Aan de andere kant blijft wat ik vertel de basis van waaruit ik ben begonnen. Bovendien is het verhaal eenduidig en compleet, dus waarom zou ik het nog langer verborgen houden? Ik heb het nog eens doorgelezen en ik heb er wat fouten uitgehaald en een paar kleine dingen heb ik veranderd, die ik toentertijd toch echt een beetje scheel heb gezien. Nu ben ik klaar met dit blok aan mijn been. Ik laat het los om te kijken hoe het zich in z’n eentje houdt. Zelf ga ik verder met verschijningen en vormen die me tegenwoordig beter passen.