Maandag 5 februari. Herstelloop. Nog 76 dagen tot de marathon van Londen

De wedstrijd van gisteren was natuurlijk helemaal geen echte wedstrijd. Geurt had ons gezegd dat we vooral niet op marathontempo moesten gaan lopen. In deze fase van onze training moeten we dit soort evenementen gebruiken om onszelf opdrachtjes te geven en die keurig uit te voeren. Bijvoorbeeld de tweede helft harder lopen dan de eerste, of iedere 5 kilometer ietsjes sneller gaan.

Sinds ik me donderdag zo stuk beet op het intervallen, heb ik me voorgenomen beter naar Geurt te luisteren en soms zelfs gewoon te doen wat hij zegt. Zeker nu ik minstens 100 trainingskilometers per week maak lijkt me dat een goed idee. En dus had ik me gisteren voorgenomen om te starten op een tempo van 4:30 per kilometer, waarna ik er dan iedere vijf kilometer 5 seconden vanaf zou halen. En dan aan het eind natuurlijk alle remmen los.

En zowaar heb ik me ook nog redelijk aan dat plan gehouden, al startte ik net wat sneller. De eerste 10 kilometer heb ik in ieder geval lekker rustig gelopen, zonder me op enige manier in te spannen. Pas vanaf ongeveer kilometer 12 ging ik net ietsje beter mijn best doen, vooral vanwege het groepje met Menzis- en politiejongens dat me inhaalde en dat ik liever niet helemaal uit het oog verloor.

Vanaf 15 kilometer ging het dan weer wat langzamer, maar dat kwam vooral door de berg en de wind. De intensiteit ging omhoog, en daar gaat het toch om. En op het laatst, samen met mijn loopmaat die na wat onderzoek William blijkt te heten, gingen inderdaad alle remmen los.

Deze opbouw van mijn race kan mogelijk verklaren hoe het kon gebeuren dat ik relatief makkelijk iedereen voorbij liep in die laatste kilometers, hoewel uit de video’s van de finish blijkt dat nog behoorlijk wat lopers goed konden meekomen.

Het kan namelijk zijn dat ik aan het einde van de wedstrijd, toen ik er dan toch nog een race van maakte, simpelweg niet tussen renners van mijn eigen klasse liep, William daargelaten die zichzelf vermoedelijk onderschat.

Sowieso was ik al gestart in startvak B, aangezien ik mijn startnummer had overgenomen van iemand anders, en bovendien had ik de eerste tien kilometer lopen flierefluiten. Daardoor had ik de mensen laten gaan waar ik normaal gesproken tussen hoor te lopen. Het tegenargument dat de mensen waar ik tussen kwam te lopen me toch nog konden bijhouden kan ik weerleggen door erop te wijzen dat ik er een zware trainingsweek op heb zitten. Anders was ik nog frisser geweest en had ik ze mijn hielen laten zien.

Het is een mogelijkheid.

Aan de andere kant wordt de Asselronde veel gebruikt in de training naar een marathon. Dus lopen er daar veel mensen met volle benen van het trainen, die de race, net als ik, precies even anders aanvallen dan een reguliere wedstrijd.

En zo is mijn verklaring nog sneller ondergraven dan hij was opgebouwd, en stort hij direct volledig in elkaar. Het enige wat me overblijft om te zeggen over de uitslag is dat ik met relatief weinig moeite toch nog ben uitgekomen op plaats 155 van de 2618 lopers. Dat zullen veel mensen best goed vinden. En bovendien heb ik lekker gelopen.

Maar als ik echt iets waardevols wil zeggen over mijn plaats in een rangschikking zal ik toch gewoon mijn best moeten doen. Wat ik hierboven bazel zijn dus alleen maar hersenspinsels van iemand die er aan gewend is dat wedstrijden echte wedstrijden zijn, zonder terughoudendheid, tot op het bot en met het mes op tafel.

Dit voelt gewoon onwennig.

Maar al was het dan geen echte wedstrijd en al heb ik me niet helemaal leeg gelopen, het was ook geen normale training! Het ging over de afstand van een lange duurloop, maar dan een stuk sneller. In feite was het een duurloop en vaartspel in één.

En dus hoef ik vandaag dat vaartspel niet te spelen. Vandaag loop ik gewoon rustig mijn rondje om de spieren wat los te gooien. Dan kan morgen de week weer losbarsten.