Donderdag 12 april. Intervaltraining. Nog 10 dagen tot de marathon van Londen.

Ik zeg het nog maar eens: wat is anderhalve minuut pauze allejezus kort! Ik krijg net tijd om op adem te komen en dan is er al een minuut voorbij. Dan even wandelen en ik moet weer vertrekken.

Het grote verschil met twee weken geleden is dat ik nu tweeduizend meter loop, tegen toen duizend. En dat betekent dat ik nu op hetzelfde aantal kilometers maar vier keer zo’n korte pauze heb, tegen toen 11 keer.

En al heb ik in een training als deze in totaal beduidend minder pauze, toch heb ik veel liever een dag als vandaag. Die pauzes zijn er alleen maar om je te pesten. Steeds kijk ik er heel erg naar uit, ik snak ernaar op de laatste paar honderd meter, en ik ben er heel erg blij mee als ik ze bereik. Maar ik heb er weinig aan, want ik moet alweer gaan rennen.

De eerste kilometer probeer ik niet op mijn horloge te kijken, dat lukt tot ongeveer 800 meter, daarna krijg ik op één kilometer een melding dat ik net ietsje te langzaam loop. De tweede kilometer kijk ik al op 300 meter. Nog 700 meter te gaan tot de pauze. Op snelheid blijven, soepel blijven lopen, op snelheid blijven. Nog 500 meter met tegenwind. Soepel blijven lopen. Nog driehonderd! De laatste tweehonderd meter gaan op karakter. De laatste honderd zijn loodzwaar, maar ik zet aan, want ik wil niet iemand zijn die tien meter van tevoren afhaakt. Doorgaan, doorgaan, doorgaan, doorgaan… Eindelijk pauze. Wat een bevrijding!

Maar het is een te korte pauze. Ik moet alweer door naar de volgende tweeduizend meter. Door! Door! Door!