Woensdag 21 februari. Rustdag. Nog 60 dagen tot de marathon van Londen.

Voor mijn kuiten is het vandaag niet zomaar een rustdag, maar een dubbele. Dat zegt Ron tenminste, terwijl hij en zijn stagiair Pepijn weer flink staan te kneden. En omdat ze het blogje van vorige week hebben gelezen houden ze zich vooral niet in. Zo heeft Pepijn een plekje in mijn knieholte gevonden dat erg pijnlijk is als hij er stevig op drukt. Dat plekje heeft natuurlijk ook een naam, die je zelfs op twee manieren kunt uitspreken. Maar ik ben ze allebei vergeten.

En met z’n drieën verwonderen we ons over het menselijk lichaam, met als lichtend voorbeeld de achillespees. Dat blijkt namelijk niet zomaar een pees te zijn. Dat zijn er wel drie! En daar zijn ze net pas achter gekomen. En als ze nu nog, in 2018, eeuwen na De Anatomische Les, nog van dit soort dingen aan het lichaam kunnen ontdekken, dan geeft dat volgens Ron toch te denken over het lichaam.

Maar in feite vinden we het ook weer niet zó verwonderlijk dat ze nu nog details ontdekken. Want op de plaatjes die in de behandelkamer hangen mogen alle spieren en pezen dan wel keurig uit elkaar te houden zijn, maar als je echt gaat snijden om te kijken hoe het er in werkelijkheid uitziet, dan is het net een biefstuk van de slager. Dan valt er verdraaid weinig aan te zien.

Sterker nog, als je bij je schouders een gat in de huid zou maken en daar aan het spierweefsel zou gaan trekken, dan komt gewoon alles mee, tot aan de spieren en pezen in je voeten toe. Gesteld natuurlijk dat die allemaal keurig los zouden laten van botten en huid. Het punt dat Pepijn hier maar mee wil illustreren is dat alles met alles verbonden is en dat er nauwelijks onderscheid is te maken.

En in die onoverzichtelijke vleesbrij hebben ze nu dus vastgesteld dat de achillespees uit drie stukken bestaat, die ieder vastzitten aan de drie verschillende spieren van de kuit.

Dat is heel knap, maar achteraf verbaast het ons eigenlijk ook al niet dat de achillespees ingewikkelder in elkaar steekt dan eerder werd vermoed. Want die pees moet vreselijk veel taken uitvoeren. Het in feite de verbinding tussen de voet en het lichaam. Alles wat de voet uitvoert moet daar dus langs, via zo’n dunne pees van amper anderhalve centimeter breed.

En als renner weet ik maar al te goed hoeveel een voet moet doen en hoe goed die met het hele lichaam moet samenwerken. Dat ding moet sterker zijn dan wat ook in het lichaam, maar tegelijk zo flexibel en veelzijdig als maar kan. Dat moet dan toch wel een wonderpees zijn!

Voor Ron zijn dit soort ontdekkingen in ieder geval reden te meer om gefascineerd te blijven door het lichaam, dat zo ingewikkeld in elkaar steekt en toch zo soepel functioneert. En als het kapot is repareert het zichzelf nog op de koop toe! Kom daar maar eens om bij een auto!

Als fysiotherapeut houdt hij zich ook precies bezig met het ondersteunen van dat zelfherstellend vermogen van het lichaam. En op dit moment doet hij wat dat betreft goed werk voor mijn kuiten. Want door te masseren hebben die dus niet zomaar een dagje vrij, maar voelt het als twee.

Vorige week bleek de dag erna inderdaad dat de massage me veel goed had gedaan. En voor morgen hoop ik natuurlijk weer hetzelfde. Want dan staat de interval op het programma met vier keer drie kilometer. En dat is die intervaltraining waarbij ik een paar weken geleden voor het eerst helemaal stuk ging, het begin van een moeilijke periode in mijn training.

Die moeilijke periode hoop ik voorgoed achter me laten, dus morgen moet het echt anders. En daar kan ik best een dagje extra rust voor gebruiken.